Επίδραση της περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη γεύματος στη διάρκεια της συνεδρίας αιμοκάθαρσης στη μεταβολή της 24ωρης αρτηριακής πίεσης και αγγειακής σκληρίας αιμοκαθαιρόμενων ασθενών

Abstract

Intradialytic meal consumption improves nutritional status, prevents acute muscle catabolism, increases the daily number of meals, and reduces inflammation markers. However, it also increases postprandial intradialytic hypotension (IDH) events and gastrointestinal (GI) symptoms and decreases dialysis adequacy (DA). In this study, we aimed to examine the acute intradialytic effect of a low- or high-protein meal or no food intake on blood pressure (BP), arterial stiffness, DA, and GI discomfort, as well as for the next 24 hours, when BP and stiffness indices were recorded by Mobil-O-Graph. Twenty-six patients (20 men) undergoing hemodialysis were enrolled in this randomized crossover three-arm study for 3 consecutive weeks. One-third of daily caloric and protein requirements, corresponding to 1.5 or 0.7 g/kg/day, was used to prepare isocaloric high- or low-protein meals. Week 1 was the baseline, with no food provided intradialytically. In week 2 patients were randomized into two groups, where group A consumed the high- and group B the low-protein meal. In week 3 the two groups changed their respective arms. All meals were given 1 hour after the initiation of dialysis. At every session BP, DA, GI symptoms, and the indicators of short-term variability of BP were assessed [standard deviation (SD), coefficient of variation (CV), and average real variability (ARV) of BP]. At the mid-day of each intervention week, 24-hour BP was recorded. Episodes of symptomatic IDH were rare. Mean levels of intradialytic systolic (SBP) and diastolic BP (DBP) did not differ significantly between the 3 weeks, in contrast to intradialytic SD, CV, and ARV of SBP (0.012, 0.025, and 0.018, respectively). Compared to baseline, SD (11.7±4.1 versus 15.6±7.6 mmHg, p<0.01), CV (9.5±3.7% versus 12.4±6.0%, p<0.01), and ARV (9.4±3.9 versus 12.1±5.2 mmHg, p<0.01) of intradialytic SBP were significantly higher in phase A. Likewise, consumption of a low-protein meal in phase B resulted in significantly higher levels of SD (11.7±4.1 versus 14.1±4.5 mmHg, p<0.05), CV (9.5±3.7% versus 11.1±3.8%, p<0.05) and ARV of intradialytic SBP (9.4±3.9 versus 10.9±3.9 mmHg, p<0.05). The SD, CV, and ARV levels of intradialytic DBP in phases A and B were not significantly different, compared to baseline. High- or low-protein meal resulted in significantly lower URR in phase A (73.4±4.3% vs. 65.7±10.7%, p<0.001) and in phase B (73.4±4.3% vs. 67.6±4.3%, p<0.001), but the difference between phases A and B was not significant (p=0.36). High- or low-protein meals had no effect on arterial stiffness. Mean levels of intradialytic BP did not differ significantly with or without intradialytic meal administration, regardless of its protein composition. Compared to baseline, short-term BP variability was more significant, as SD, CV, and ARV of intradialytic SBP were consistently higher with the provision of high- and low-protein meals. Urea clearance was lower with both protein meals. Symptomatic IDH events occurred infrequently in all 3 phases of the study. Whether these risks are outweighed by the beneficial effect of intradialytic meals on nutritional status remains a research question, that requires further investigation in large, long-term, randomized controlled trials in the future.

Η ενδοδιαλυτική κατανάλωση γευμάτων βελτιώνει τη θρεπτική κατάσταση, αποτρέπει τον μυϊκό καταβολισμό, αυξάνει τον ημερήσιο αριθμό γευμάτων και μειώνει τους δείκτες φλεγμονής. Ωστόσο, αυξάνει τα μεταγευματικά συμβάντα ενδοδιαλυτικής υπότασης (ΕΔΥ) και τα γαστρεντερικά συμπτώματα (ΓΕΣ) και μειώνει την επάρκεια αιμοκάθαρσης (ΕΑ). Στην παρούσα μελέτη, στόχος μας ήταν να εξετάσουμε την οξεία ενδοδιαλυτική επίδραση γεύματος χαμηλής ή υψηλής πρωτεΐνης ή της μη πρόσληψης τροφής στην αρτηριακή πίεση (ΑΠ), την αρτηριακή σκληρία, την ΕΑ και τα ΓΕΣ, και για τις επόμενες 24 ώρες, όταν οι δείκτες ΑΠ και σκληρίας καταγράφηκαν με τη συσκευή Mobil-O-Graph. Είκοσι έξι αιμοκαθαιρόμενοι ασθενείς (20 άνδρες) συμμετείχαν σε αυτήν την τυχαιοποιημένη διασταυρούμενη μελέτη τριών βραχιόνων για 3 διαδοχικές εβδομάδες. Το 1/3 των ημερήσιων θερμιδικών και πρωτεϊνικών αναγκών (1,5 ή 0,7 g/kg/ημέρα) χρησιμοποιήθηκε για την παρασκευή ισοθερμιδικών γευμάτων υψηλής ή χαμηλής πρωτεΐνης. Την 1η εβδομάδα (baseline) δεν δόθηκε τροφή ενδοδιαλυτικά. Τη 2η εβδομάδα οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες. Η ομάδα Α κατανάλωνε το γεύμα υψηλής και η ομάδα Β το γεύμα χαμηλής πρωτεΐνης. Την 3η εβδομάδα οι δύο ομάδες άλλαξαν τους αντίστοιχους βραχίονες. Όλα τα γεύματα χορηγήθηκαν 1 ώρα μετά την έναρξη της αιμοκάθαρσης. Σε κάθε συνεδρία εκτιμήθηκαν η ΑΠ, η ΕΑ, τα ΓΕΣ και οι δείκτες βραχυπρόθεσμης μεταβλητότητας της ΑΠ [τυπική απόκλιση (SD), συντελεστής διακύμανσης (CV), μέση πραγματική μεταβλητότητα (ARV) της ΑΠ]. Στο μέσο κάθε εβδομάδας παρέμβασης καταγράφηκε η 24ωρη ΑΠ. Τα επεισόδια ΕΔΥ ήταν σπάνια. Η μέση ενδοδιαλυτική συστολική (ΣΑΠ) και διαστολική ΑΠ (ΔΑΠ) δεν διέφεραν σημαντικά τις 3 εβδομάδες, σε αντίθεση με την ενδοδιαλυτική SD, CV και ARV της ΣΑΠ (0,012, 0,025 και 0,018, αντίστοιχα). Σε σύγκριση με την baseline, η SD (11,7±4,1 έναντι 15,6±7,6mmHg, p<0,01), η CV (9,5±3,7% έναντι 12,4±6,0%, p<0,01) και η ARV (9,4±3,9 έναντι 12,1±5,2mmHg, p<0,01) της ενδοδιαλυτικής ΣΑΠ ήταν σημαντικά υψηλότερες στη φάση Α. Παρομοίως, η κατανάλωση γεύματος χαμηλής πρωτεΐνης στη φάση Β οδήγησε σε σημαντικά υψηλότερα επίπεδα SD (11,7±4,1 έναντι 14,1±4,5mmHg, p<0,05), CV (9,5±3,7% έναντι 11,1±3,8%, p<0,05) και ARV της ενδοδιαλυτικής ΣΑΠ (9,4±3,9 έναντι 10,9±3,9mmHg, p<0,05). Τα επίπεδα SD, CV και ARV της ενδοδιαλυτικής ΔΑΠ στις φάσεις Α και Β δεν διέφεραν σημαντικά. Η κάθαρση της ουρίας ήταν σημαντικά χαμηλότερη στη φάση Α (73,4±4,3% έναντι 65,7±10,7%, p<0,001) και στη φάση Β (73,4±4,3% έναντι 67,6±4,3%, p<0,001), αλλά η διαφορά μεταξύ των φάσεων δεν ήταν σημαντική (p=0,36). Τα γεύματα δεν είχαν καμία επίδραση στην αρτηριακή σκληρία. Τα μέσα επίπεδα της ενδοδιαλυτικής ΑΠ δεν διέφεραν σημαντικά με ή χωρίς τη χορήγηση ενδοδιαλυτικού γεύματος, ανεξάρτητα από την πρωτεϊνική του σύνθεση. Σε σύγκριση με τη baseline, η βραχυπρόθεσμη μεταβλητότητα της ΑΠ ήταν πιο σημαντική, καθώς η SD, η CV και η ARV της ενδοδιαλυτικής ΣΑΠ ήταν σταθερά υψηλότερες με την παροχή γευμάτων υψηλής και χαμηλής πρωτεΐνης. Η κάθαρση της ουρίας ήταν χαμηλότερη και με τα δύο γεύματα. Σε καμία φάση της μελέτης δεν εμφανίστηκαν συμβάντα ΕΔΥ. Αν αυτοί οι κίνδυνοι αντισταθμίζονται από την ευεργετική επίδραση των ενδοδιαλυτικών γευμάτων στη διατροφική κατάσταση παραμένει ένα ερευνητικό ερώτημα, το οποίο απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση σε μεγάλες, μακροπρόθεσμες, τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες στο μέλλον.