Συμβολή στην μελέτη των ιατρογενών σφαλμάτων και παραλήψεων στις εγχειρήσεις των ολικών αρθροπλαστικών του ισχίου

Abstract

In an analysis of 147 cases of total hip replacements, in 108 patients, operated in the Asclepeion Hospital, between 1975-1993, we found 284 different complications that represent the quite totality of the spectrum of the complications that may occur in a total hip replacement. Our cases were selected in the basis of clinical and radiological evaluation, and from references of data coming from the follow-up evaluation forms, and from records of the operating theatre. Our cases included 95 cemented and 52 cementless implants, in 89 primary arthroplasties and 58 revisions (10 multiple revisions). In the first part of this study we reported a few points on total hip replacement techniques and indications, an extensive survey of the biomechanics of the hip joint, and also an overview of the complications in total hip arthroplasty. In the second part we present our cases in detail, emphasizing complications and outlining those features that were to our point of view indirect proofs of the mechanism of the complication. We studied the mechanisms responsible for the complications and we tried to identify - when it was possible and wherever there were sufficient data available - those conditions that contributed to the emergence of the complication. Studying groups of complications and looking over the available literature, we tried to understand the role of the "human factor" as an involuntary leading factor of the failure. Concluding, we identify the factors responsible for the iatrogenic complication and we discuss a variety of strategies (such as meticulous pre-operative planning, careful patient selection, perfect surgical technique, comprehensive understanding of the biomechanical characteristics of the materials utilised and of the particularities of each implant, good post-operative treatment etc.), in the hope that it would be possible for the hip specialist, at least to minimise the risk of any potential iatrogenic complications, if not to avoid it entirely, and to optimise the benefits of that extremely demanding operation, that is the total hip replacement, in the benefit of the patient who accepted the operation looking forward to a better quality of life.

Σε 147 περιπτώσεις προβληματικών ολικών αρθροπλαστικών του ισχίου, που αναφέρονται σε 108 ασθενείς, που χειρουργήθηκαν στο Ασκληπιείο Βούλας κατά τα έτη 1975-1993, ανακαλύψαμε συνολικά 284 διαφορετικές επιπλοκές που καλύπτουν ολόκληρο σχεδόν το φάσμα των επιπλοκών που μπορούν να συμβούν στις εγχειρήσεις αντικαταστάσεως του ισχίου. Η επιλογή των περιπτώσεων μας βασίστηκε σε κλινικό-ακτινολογικό έλεγχο, σε στοιχεία από τη μετεγχειρητική παρακολούθηση των ασθενών και σε αναφορές από τα πρακτικά χειρουργείου. Οι περιπτώσεις μας αφορούν 95 προθέσεις με τσιμέντο και 52 χωρίς τσιμέντο, σε 89 πρωτογενείς αρθροπλαστικές και 58 επανεγχειρήσεις (10 πολλαπλές επανεγχειρήσεις). Μετά από μια εκτενή αναφορά στις τεχνικές και τις ενδείξεις των ολικών αρθροπλαστικών και στην εμβιομηχανική του ισχίου και αφού αναλύσαμε τις επιπλοκές των ολικών αρθροπλαστικών, παρουσιάσαμε τις περιπτώσεις μας αναλυτικά, υπογραμμίζοντας τις επιπλοκές ή τονίζοντας τα σημεία εκείνα που κατά τη γνώμη μας αποτελούν έμμεσες αποδείξεις του μηχανισμού της επιπλοκής. Μελετήσαμε το μηχανισμό με τον οποίο προκλήθηκε η επιπλοκή και προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε - όπου ήταν δυνατό και υπήρχαν επαρκή στοιχεία - τις συνθήκες που συνέβαλαν στο να προκληθεί η επιπλοκή. Μέσα από την ομαδοποίηση των περιστατικών και το συσχετισμό πινάκων και με τη βοήθεια της διεθνούς βιβλιογραφίας, επιχειρήσαμε να κατανοήσουμε το ρόλο του "ανθρώπινου παράγοντα" στην αποτυχία. Συμπερασματικά αναφέρουμε εδώ ότι η άψογη χειρουργική τεχνική, η άριστη γνώση των εμβιομηχανικών χαρακτηριστικών των υλικών που χρησιμοποιούνται και των ιδιαιτεροτήτων της κάθε πρόθεσης, η προσεκτική επιλογή και ειλικρινής ενημέρωση του ασθενούς, η καλή μετεγχειρητική αγωγή και παρακολούθηση, είναι τα όπλα με τα οποία ο χειρουργός μπορεί να ελπίζει ότι, όχι μόνο θα αποτρέψει τον κίνδυνο της ιατρογενούς επιπλοκής, αλλά και θα πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, προς όφελος του ασθενούς που εναπόθεσε στα χέρια του τις ελπίδες για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.