Ἰωσήφ ὁ Ὑμνογράφος (816-886 μ.Χ.) καί οἱ ἁγιολογικές πηγές τοῦ ὑμνογραφικοῦ του ἔργου

Abstract

The negotiation of the subject is within three chronological times of Josephus' life (816-886 AD).The story goes back to the period when the Byzantine Emperors were Theophilos (829-842), Michael III (842-867) and Basil I of Macedonia (867-886). In chapter one there is a reference to the life of the demographer Joseph. His biographers, his birth in Sicily, and his various views on the city in which he was born are mentioned. Subsequently his departure from Sicily due to the Arab occupation of the island, came to Thessaloniki, where he would be an important station for his life, as he would have to travel alone. His acquaintance in Thessaloniki with Gregory of the Decapolis will be the reason to move to Constantinople to study solitary life near Gregory but also to develop his writing skills. It will also get involved in the economic issue on the lobbying side. It will even join the Delegation sent to Crete. After his release from Arab pirates, he will return to Constantinople. The situation has now worsened since the death of the emperor Theophilus, the wife of Theodora, as econophilic, has resolved the issue of colonialism over the ecclesiastical. Most of the people were out of the picture and so there was peace in the state. During this time Joseph will teach calligraphy with his own workshop and at the same time write hymns and be recognized as a church poet. But a quiet period for Joseph would be interrupted by the persecution of the Patriarch of the Great by Barda, brother of the Emperor, as well as by many bishops and clergymen. So he goes to Hersonissos from where we have little information about his life. As he ascended the throne of Basil I of Macedonia, Joseph returned to Constantinople knowing the reign of the people, the patriarchate and the emperor. He was honored with the honor of the Viceroy and continues his linguistic work. On April 3, 886 Joseph the demographer surrendered his spirit to God and fell down.The second chapter deals with the ethnography from the beginning to the time of Joseph. The chapter begins with the development of demographics, which is divided into three periods. Here is the progress of Immunology and its evolution. From where it came into existence, what was its original form, where it was used, what style it had and who were its principal representatives. This is the pattern in the three seasons. Of course, there is a special reference to the great change from Kontakio to the Rule that greatly differentiated Immunology. Then there is a reference to the demographics of Joseph, for what purposes he served, the language he used and the monographs. They also refer to Joseph's monographs as they were duplicated. The language, style and member of the poetic texts of Joseph are also mentioned. The second chapter concludes by referring to the works written by Josephus himself. The third chapter provides an overview of the rules written by Joseph with commentary. Here we will give his own hymnography, so that we can understand more deeply the value of his work. Apart from the poetic value of the texts there are other theological, historical, literary, but everyday elements as well. Finally, there is a list of the rules used today in the Monthly of the Church and they are the creations of Joseph. We would have difficulty in the "sea" of the monograph, so we thought it appropriate to present some of his work by the great witnesses and groups of saints, to comment on it and to have some great conversation.

Ἡ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος αὐτοῦ ὀριοθετεῖται μέσα σέ τρία πλαίσια καί χρονολογικά ἀπό τά ἔτη τῆς ζωῆς τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου (816-886 μ.Χ.). Τό πόνημα ἐντάσσεται στήν περίοδο πού Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου ἦταν ὁ Θεόφιλος (829-842), ὁ Μιχαήλ Γ΄ (842-867) καί τοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνα (867-886). Στό πρῶτο κεφάλαιο γίνεται μία ἐκτενῆς ἀναφορά στόν βίο τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου. Ἀναφέρονται οἱ βιογράφοι του, ἡ γέννησή του στήν Σικελία καί οἱ διάφορες ἀπόψεις σχετικά μέ τήν πόλη πού γεννήθηκε. Ἀκολούθως ἡ φυγή του ἀπό τήν Σικελία λόγω τῆς Ἀραβικῆς κατάληψης τοῦ νησιοῦ, ὁ ἐρχομός στήν Θεσσαλονίκη ὅπου καί θά εἶναι γι’αὐτόν ἕνας σημαντικός σταθμός τῆς ζωῆς του καθότι ἐκεῖ θά καρεῖ μοναχός καί θά εἰσέλθει στό ἐκκλησιαστικό στάδιο. Ἡ γνωριμία του στήν Θεσσαλονίκη μέ τόν Γρηγόριο τόν Δεκαπολίτη θά γίνει αἰτία νά μεταβεῖ στήν Κωνσταντινούπολη ὅπου θά μαθητεύσει στήν μοναχική ζωή κοντά στόν Γρηγόριο ἀλλά καί νά ἀναπτύξει τίς ἱκανότητές του στήν ἀντιγραφή καί τήν καλλιγραφία. Ἐπίσης θά ἐμπλακεῖ στό εἰκονομαχικό ζήτημα στήν πλευρά τῶν εἰκονόφιλων. Θά μετάσχει μάλιστα στήν ἀντιπροσωπεία πού στάλθηκε καί θά φυλακισθεῖ στήν Κρήτη. Μετά τήν ἀποφυλάκισή του ἀπό τούς Ἄραβες πειρατές θά ἐπανέλθει στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἡ κατάσταση πλέον ἔχει ὀμαλοποιηθεῖ καθῶς μετά τόν θάνατο τοῦ αὐτοκράτορα Θεόφιλου, ἡ σύζυγός του Θεοδώρα, καθώς ἦταν εἰκονόφιλη, ἔχει λύσει τό ζήτημα τῆς εἰκονομαχίας ὑπέρ τῶν εἰκονολατρῶν. Τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ λαοῦ ἦταν ὑπέρ τῶν εἰκόνων καί ἑπομένως ἐπῆλθε εἰρήνη στό κράτος. Τήν περίοδο αὐτή ὁ Ἰωσήφ θά διδάξει καλλιγραφία ἔχοντας δικό του ἐργαστήριο καί παράλληλα θά συγγράψει ὕμνους καί θά ἀναγνωρισθεῖ ὡς ἐκκλησιαστικός ποιητής. Ἡ ἤσυχη ὅμως περίοδος γιά τόν Ἰωσήφ θά διακοπεῖ καθῶς ἡ δίωξη τοῦ Πατριάρχη Ἰγνατίου ἀπό τόν Βάρδα, ἀδελφό τῆς Αὐτοκράτειρος, θά συμπαρασύρει καί ὅσους Ἐπισκόπους καί κληρικούς ἦταν μέ τό μέρος τοῦ Ἰγνατίου, ὅπως ὁ Ἰωσήφ ὁ Ὑμνογράφος. Ἐξορίζεται λοιπόν στήν Χερσώνα ἀπό ὅπου ἐλάχιστες πληροφορίες ἔχουμε γιά τήν ζωή του. Μέ τήν ἄνοδο στόν θρόνο τοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνα, ὁ Ἰωσήφ ἐπιστρέφει στήν Κωνσταντινούπολη γνωρίζοντας τήν καταξίωση ἀπό τόν λαό, τό πατριαρχεῖο καί τόν αὐτοκράτορα. Τιμήθηκε μέ τό ἀξίωμα τοῦ σκευοφύλακος καί συνεχίζει τό ὑμνογραφικό του ἔργο. Τήν 3η Ἀπριλίου τοῦ 886 ὁ Ἰωσήφ ὁ Ὑμνογράφος παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό καί ἀναπαύθηκε. Στό δεύτερο κεφάλαιο γίνεται ἀναφορά στήν ὑμνογραφία ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Ἰωσήφ. Ἀρχίζει τό κεφάλαιο μέ τήν ἐξέλιξη τῆς ὑμνογραφίας πού χωρίζεται σέ τρεῖς περιόδους. Ἐδώ φαίνεται ἡ πορεία τῆς ὑμνολογίας καί ἡ ἐξέλιξή της. Ἀπό πού ἀντλεῖ τήν ὕπαρξή της, ποιά ἦταν ἡ ἀρχική μορφή της, πού χρησιμοποιούνταν, τί ὕφος εἶχε καί ποιοί ἦταν οἱ κυριώτεροι ἐκπρόσωποί της. Αὐτό εἶναι τό μοτίβο καί στίς τρεῖς περιόδους. Βέβαια γίνεται ἰδιαίτερη ἀναφορά στήν μεγάλη ἀλλαγή ἀπό τό Κοντάκιο στόν Κανόνα πού διαφοροποίησε ἀρκετά τήν ὑμνολογία. Ἐν συνεχεία γίνεται ἀναφορά στήν ὑμνογραφία τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰωσήφ, ποιούς σκοπούς ὑπηρετοῦσε, τήν γλώσσα πού χρησιμοποιούσε καί τούς ὑμνογράφους. Ἐπίσης ἀναφέρονται τά ὑμνογραφικά ἔργα τοῦ Ἰωσήφ καθώς ὑπῆρξε πολυγραφώτατος. Ἡ γλῶσσα, τό ὕφος καί τό μέλος τῶν ποιητικῶν κειμένων τοῦ Ἰωσήφ ἀναφέρονται καί αὐτά. Τό δεύτερο κεφάλαιο κλείνει μέ τήν ἀναφορά τῶν ἔργων πού ἔχουν γραφεῖ γιά τόν ἴδιο τόν Ἰωσήφ. Στό τρίτο κεφάλαιο γίνεται μία ἀνθολόγηση κανόνων πού γράφηκαν ἀπό τόν Ἰωσήφ μέ σχολιασμό τους. Ἐδώ θά δοῦμε τήν ίδια του τήν ὑμνογραφία, ὥστε νά κατανοήσουμε βαθύτερα τήν ἀξία τοῦ ἔργου του. Ἐκτός ἀπό τήν ποιητική ἀξία τῶν κειμένων ὑπάρχουν καί ἄλλα στοιχεῖα θεολογικά, ἱστορικά, φιλολογικά, ἀλλά καί καθημερινότητας. Τέλος, παρατίθεται ἕνας κατάλογος τῶν κανόνων πού χρησιμοποιοῦνται σήμερα στά Μηνιαῖα τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι δημιουργήματα τοῦ Ἰωσήφ. Θά δυσκολευόμασταν μέσα στό «πέλαγος» τῆς ὑμνογραφίας, γι’αὐτό καί θεωρήσαμε ὀρθό νά παρουσιάσουμε ἐνδεικτικά κάποια ἔργα του ἀπό ὅσίους μάρτυρες καί ὁμάδες ἁγίων, νά τά σχολιάσουμε ὥστε νά ἔχουμε κάποια πιό ἀναλυτική εἰκόνα γιά τήν μεγάλη συγγραφική ἀξία τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου.