Μείζονες κακώσεις χοληφόρων κατά τη διάρκεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής που οδηγούν σε μεταμόσχευση ήπατος: μια συστηματική πολυκεντρική ανάλυση

Abstract

Introduction: Liver transplantation (LT) has been used as a last resort solution in patients with end stage liver disease due to otherwise unmanageable bile duct injuries (BDI) following cholecystectomy. Our study aimed to identify and evaluate factors that cause or contribute to an extended liver disease that requires LT as ultimate solution, after BDI during cholecystectomy. Methods: Data concerning patients who underwent LT after having suffered BDI during cholecystectomy from 8 high-volume LT centers were prospectively collected and retrospectively analyzed. Results: Thirty-four patients (16 men, 18 women) with a median age of 45 (range 22-69) years were included in this study. Thirty of them (88.2%) underwent LT due to liver failure, most commonly as a result of secondary biliary cirrhosis (SBC). The median time interval between BDI and LT was 63 (range 0-336) months. There were 23 cases (67.6%) of postoperative morbidity, 6 cases (17.6%) of post-transplant30-day mortality and 10 deaths (29.4%) in total after LT. Overall survival following LT at 1-, 3-, 5- and 10-years was 82.4%, 76.5%, 73.5% and 70.6%, respectively.Based on our analysis, patients who underwent liver transplantation over a period of more than 2 years after the recognition of the injury will experience more postoperative complications. There was a higher probability for patients with concomitant vascular injury (HR: 10.69, p=0.039) to end up sooner to LT, as well as for those who had undergone laparoscopic cholecystectomy rather than an open one. Conclusions: LT for selected patients with otherwise unmanageable BDI following cholecystectomy confers acceptable long-term outcomes.

Εισαγωγή: Η μεταμόσχευση ήπατος έχει χρησιμοποιηθεί ως έσχατη λύση σε ασθενείς με ηπατική νόσο τελικού σταδίου λόγω μη διαχειρίσιμων τραυμάτων του χοληφόρου δέντρου μετά από χολοκυστεκτομή. Η παρούσα μελέτη στοχεύει στον εντοπισμό και την αξιολόγηση παραγόντων που προκαλούν ή συμβάλλουν σε μια εκτεταμένη ηπατική νόσο που απαιτεί μεταμόσχευση ήπατος ως τελική θεραπεία. Μέθοδοι: Ασθενείς που πληρούσαν τα κριτήρια μιας ευρύτατης βάσης δεδομένων που συνετάχθη, συλλέχθηκαν προοπτικά από 8 διεθνή μεταμοσχευτικά κέντρα και αναλύθηκαν αναδρομικά. Αποτελέσματα: Τριάντα τέσσερις ασθενείς (16 άνδρες, 18 γυναίκες) με μέση ηλικία 45 ετών (εύρος 22-69) ετών συμπεριλήφθηκαν σε αυτή τη μελέτη. Τριάντα από αυτούς (88.2%) υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση λόγω ηπατικής ανεπάρκειας, ως αποτέλεσμα δευτερογενούς χολικής κίρρωσης. Το διάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ κάκωσης χοληφόρων και μεταμόσχευσης ήπατος ήταν 63μήνες. Υπήρξαν 23 περιπτώσεις (67.6%) μετεγχειρητικής νοσηρότητας, 6 περιπτώσεις (17.6%) θνησιμότητας 30 ημερών μετά την επέμβαση και 10 θανάτων (29.4%) συνολικά . Η συνολική επιβίωση μετά τη μεταμόσχευση ήπατος στα 1-, 3-, 5- και 10-έτη ήταν 82.4%, 76.5%, 73.5% και 70.6%, αντίστοιχα. Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση ήπατος σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 2 ετών μετά την αναγνώριση της κάκωσης εμφάνισαν περισσότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές Υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα για ασθενείς με ταυτόχρονο αγγειακό τραυματισμό (HR: 10.69, p = 0.039) να καταλήξουν νωρίτερα σε μεταμόσχευση ήπατος όπως και για εκείνους που είχαν υποβληθεί σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή παρά σε ανοιχτή. Συμπεράσματα: Η μεταμόσχευση σε επιλεγμένους ασθενείς με κατά τα άλλα μη διαχειρίσιμη κάκωση χοληφόρων μετά από χολοκυστεκτομή παρέχει αποδεκτά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.