Σύγκριση μεθόδων διάγνωσης στένωσης της νεφρικής αρτηρίας και μελέτη έκβασης της αποκατάστασης της στένωσης με αγγειοπλαστική

Abstract

AbstractBackgroundWe evaluated the effectiveness of percutaneous renal revascularization (PRR) with stenting for the treatment of atherosclerotic renal artery stenosis (ARAS) in patients with coronary artery disease (CAD) and the usefulness of captopril renal scintigraphy (CRS) for predicting clinical outcomes after PRR. Methods. Sixty four consecutive patients, referred for evaluation of suspected ARAS, after aortography obtained during coronary angiography, underwent baseline CRS followed by renal angiography. Forty four patients (68.7 %) were diagnosed with a significant ARAS ≥60% and were treated with PRR plus medical treatment. CAD was confirmed in 75% (48/64) of our patients. Outcome assessments were undertaken at baseline and 3 and 24 months after PRR. Results. At the end of the study, 86.4% (38/44) of PRR patients showed a hypertension benefit (cure or improvement) and 73.3% (34/44) a renal benefit (improvement or stabilization). CRS had a moderate ability to diagnose ARAS (sensitivity 57% and specificity 75%), but the combination of CRS with the extent of CAD and the number of antihypertensive drugs achieved a significantly higher diagnostic accuracy for identifying ARAS (sensitivity 87% and specificity 75%). CRS positivity had a sensitivity and specificity of 66% and 100%, respectively, for predicting a hypertension benefit, and 71% and 90% respectively for predicting a renal function benefit. In 13 patients with ARAS ≥70%, the sensitivity and specificity were 100% for both a hypertension and renal function benefit. Conclusions. PRR for ARAS conferred a substantial hypertension and renal benefit in patients with a high CAD burden. CRS was highly accurate in predicting clinical outcomes after PRR in patients with ARAS ≥ 70% and efficient in those with ARAS ≥ 60%.

Μελετήσαμε την αποτελεσματικότητα της διαδερμικής νεφρικής επαναιμάτωσης (ΔΝΕ) με τοποθέτηση ενδοπρόθεσης (stent), για την αντιμετώπιση της αθηρωματικής στένωσης της νεφρικής αρτηρίας (ΑΣΝΑ), σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο (ΣΝ), και τη χρησιμότητα του σπινθηρογραφήματος νεφρών με καπτοπρίλη (ΣΝΚ) όχι απλά για τη διάγνωση της ΑΣΝΑ όπως γίνεται στις περισσότερες μελέτες, αλλά κυρίως για την πρόβλεψη της κλινικής έκβασης μετά τη ΔΝΕ. Συνολικά παραπέμφθηκαν για εκτίμηση 64 ασθενείς με υποψία ΑΣΝΑ, μετά από στεφανιογραφικό έλεγχο. Όλοι υποβλήθηκαν σε ΣΝΚ βάσεως και στη συνέχεια σε ψηφιακή αφαιρετική αγγειογραφία νεφρικών αρτηριών.Σε 44 ασθενείς (68.7%) διαγνώστηκε σημαντική ΑΣΝΑ με στένωση αυλού ≥60% που ακολούθως αντιμετωπίστηκαν με διαδερμική νεφρική επαναιμάτωση και βέλτιστη φαρμακευτική αγωγή. Εικοσιτέσσερις μήνες μετά τη ΔΝΕ, το 86,4% και 73,3% των ασθενών είχαν όφελος αναφορικά με τη βελτίωση της ΑΥ και της νεφρικής λειτουργίας, αντιστοίχως.Το θετικό ΣΝΚ είχε μέτρια ευαισθησία και υψηλή ειδικότητα για την πρόβλεψη οφέλους στην ΑΠ και στη νεφρική λειτουργία. Όμως, σε ασθενείς με μεγαλύτερη στένωση (≥70%), η ευαισθησία και η ειδικότητα ήταν 100%, στην πρόβλεψη οφέλους τόσο για την ΑΠ, όσο και για τη νεφρική λειτουργία. Η ΔΝΕ παρέχει σημαντικό όφελος σε ασθενείς με σημαντικού βαθμού ΑΣΝΑ. Το ΣΝΚ προβλέπει με υψηλή ακρίβεια τα κλινικά αποτελέσματα.