Η ευθύνη του μεταφορέα κατά τη διεθνή σύμβαση του ΟΗΕ για τη μεταφορά πραγμάτων εν όλω ή εν μέρει δια θαλάσσης: κανόνες Ρότερνταμ, 2008

Abstract

The present doctoral dissertation addresses the issue of the carrier’s liability under the United Nations Convention on contracts for the international carriage of goods wholly or partly by sea (Rotterdam Rules, 2008). The study includes an introductory part in which the issue of choice of the appropriate method of harmonization of law is developed, as well as the advantages and disadvantages of each method of harmonization and the principles of interpretation that govern the Rotterdam Rules as an International Convention. The dissertation follows the comparative method with the current liability regime, and in this respect an introductory reference is made to the main points of the liability regimes, namely the Hague/Visby and the Hamburg Rules. The issue of the carrier’s liability under the Rotterdam rules is developed in three main parts and this regime is compared to the current liability regime. The first part deals with the general overview of the liability of the carrier under the Rotterdam Rules. In this Part, the duties of the carrier, the extent of his liability, and the due diligence measure are examined. The second part deals with the legal foundation of the liability of the sea carrier. In this part the study mainly explores the legal nature of liability, the basis of liability, the liability of the carrier due to fault of third parties, the proof of absence of fault, and the burden of proof. The third part deals with the settlement of the claims in question and focuses on issues of unconditional receipt, time for suit, time for indemnity action and limitation of liability. The dissertation concludes with a critical assessment of Rotterdam Rules, focusing mainly on the fact that they have not yet entered into force, a decade after their adoption in 2008.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή πραγματεύεται το ζήτημα της ευθύνης του μεταφορέα κατά τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ σχετικά με τις συμβάσεις για τη διεθνή μεταφορά εμπορευμάτων εν όλω ή εν μέρει δια θαλάσσης (Κανόνες Ρότερνταμ, 2008). Η μελέτη περιλαμβάνει εισαγωγικό μέρος στο οποίο αναπτύσσονται ζητήματα επιλογής του κατάλληλου μέσου εναρμόνισης του δικαίου, καθώς και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα κάθε μεθόδου εναρμόνισης και οι αρχές ερμηνείας που διέπουν και τους Κανόνες Ρότερνταμ ως Διεθνή Σύμβαση. Δεδομένου ότι η διατριβή ακολουθεί τη συγκριτική μέθοδο με το ισχύον καθεστώς ευθύνης, γίνεται εισαγωγική αναφορά στα κύρια σημεία των καθεστώτων ευθύνης, και δη Κανόνων Χάγης/Βίσμπυ και Αμβούργου. Ακολουθούν τρία κύρια μέρη στα οποία αναπτύσσεται το ζήτημα της ευθύνης του μεταφορέα κατά τους Κανόνες Ρότερνταμ και σε σύγκριση με το ισχύον καθεστώς ευθύνης. Το Πρώτο Μέρος έχει ως αντικείμενο τη γενική επισκόπηση της ευθύνης του μεταφορέα κατά τους Κανόνες Ρότερνταμ. Στο Μέρος αυτό εξετάζονται κυρίως οι υποχρεώσεις του θαλασσίου μεταφορέα, η χρονική έκταση της ευθύνης του, και το μέτρο επιμέλειας. Το Δεύτερο Μέρος ασχολείται με τη νομική θεμελίωση της ευθύνης του θαλασσίου μεταφορέα. Εδώ η μελέτη διερευνά κυρίως τη νομική φύση της ευθύνης, τους νόμιμους λόγους ευθύνης, την ευθύνη του μεταφορέα για το πταίσμα τρίτων προσώπων, τα τεκμήρια απουσίας πταίσματος, καθώς και την κατανομή του βάρους απόδειξης. Το Τρίτο Μέρος αφορά στην εκκαθάριση των σχετικών αξιώσεων και εστιάζει στα ζητήματα της ανεπιφύλακτης παραλαβής, της αποσβεστικής προθεσμίας και της παραγραφής, την παραγραφή άσκησης αναγωγικών αξιώσεων, καθώς και τον ποσοτικό περιορισμό της ευθύνης. Η διατριβή ολοκληρώνεται με μια κριτική αποτίμηση των ΚΡ, εστιάζοντας κυρίως στο ότι αυτοί, μια δεκαετία μετά την υιοθέτησή τους το 2008, δεν έχουν ακόμα τεθεί σε ισχύ.