Συγκριτική μελέτη της συγκολλήσεως με την οδοντίνη τεσσάρων νέων εμφρακτικών υλικών: μελέτη In Vitro

Abstract

The purpose of this investigation was to examine the bonding properties of three restorative materials, recommended for the restoration of cervical erosion lesions, and polycarboxylate cement, with dentine, after various treatments of its surface.The materials used were: a) Glass ionomer cements: 1.Caulk – Aspa Caps glass ionomer restorative (The L.K. Caulk Company), 2. Fuji ionomer Type II (G.C Dental Industrial Corp., Japan) b) Composite resin: Cervident (S.S. White, Philadelphia), in powder – liquid form with coupling agent, c) Polycarboxylate cement: Durelon (ESPE GmbH, Germany).Four different agents were used in order to change the surface characteristics: (A) Citric acid solution 50% for 30 seconds, (B) EDTA solution 17% for 60seconds, (C) Phosphoric acid solution 50% for 60 seconds, (D) Remineralizing solution prepared as recommended by Levine, Beech and Garton. Flat dentine surfaces of non-carious human teeth were used. A tubular stainless steel holder was filled with the material under test and centered on to the exposed dentine area. The holder was the loaded with a brass weight and the assembly was allowed to set for 15 minutes at room temperature. The bonded assembly was the removed from the alignment jig and stored in water 37o C in a humidifier for 24 hours until testing. The test was performed using an Instron testing machine. The tensile load required to cause fracture was recorded using a crosshead speed of 0.5 cm per minute. After the fracture of the bond the surfaces of dentine and the bonded material were prepared for Scanning electron microscopy.Results 1) Both glass ionomer cements showed good bonding with the untreated dentine. ASPA bonding improved by citric acid pre- treatment while the bonding of the Fuji was improved after pre-treatment of the dentine surface with EDTA solution. 2) The use of the remineralizing solution didn’t affect the bonding of the glass ionomer cement to dentine. 3) The best bonding with untreated dentine was obtained by the polycarboxylate cement, with further improvement by the use of the remineralizing solution. On the other hand the bonding of the polycarboxylate cement was reduced after treatment of the dentine surface with citric acid solution. 4)Although Cervident showed no or very low bonding with dentine untreated or treated with phosphoric acid, the use of the promoter increased dramatically the bonding of the material.By the SEM examination all the materials showed penetration into the open tubules after the use of the acid etchants. Bonding of the polycarboxylate cement with dentine is a result of adhesive forces, on the contrary glass ionomer cements and composite resins after the use of the promoter, achieve adhesion in addition to michromechanical interlocking by tubular penetration.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της συγκολλητικής ικανότητας στην οδοντίνη εμπορικών οδοντιατρικών υλικών, καθώς και η μελέτη της επίδρασης στη συγκόλληση τροποποιητικών της επιφάνειας της οδοντίνης. Χρησιμοποιήθηκαν τα σκευάσματα υαλοϊονομερών κονιών 1)Caulk – Aspa Caps (The L.K. Caulk Company), 2) Fuji ionomer Type II (G.C Dental Industrial Corp., Japan), η πολυκαρβοξυλική κονία Durelon (ESPE GmbH, Germany) και το σκεύασμα σύνθετης ρητίνης Cervident (S.S. White, Philadelphia). Οι παράγοντες που χρησιμοποιήθηκαν για την τροποποίηση της επιφάνειας της οδοντίνης ήταν: (A) διάλυμα κιτρικού οξέος 50% για 30 sec., (B) διάλυμα EDTA 17% για 60 sec. (Γ) διάλυμα φωσφορικού οξέος 50% για 60 sec., (Δ) επανασβεστιωτικό διάλυμα κατά Levine, Beech and Garton. Τα υλικά συγκολλήθηκαν με ειδική διάταξη σε επίπεδες επιφάνειες οδοντίνης μη τερηδονισμένων ανθρώπινων δοντιών. Μετά την πήξη των κονιών και τον πολυμερισμό της ρητίνης τα δοκίμια διατηρήθηκαν σε νερό θερμοκρασίας 37ο C για 24 ώρες. Ο έλεγχος πραγματοποιήθηκε με τη χρήση συσκευής Instron και καταγράφηκε το φορτίο που απαιτείται για τη θραύση με ταχύτητα φόρτισης 0,5 cm/min. Μετά τη θραύση του δεσμού οι επιφάνειες της οδοντίνης και των υλικών προετοιμάστηκαν για παρατήρηση σε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης (SEM). Από τα αποτελέσματα της έρευνας προέκυψαν τα ακόλουθα: 1. Οι δύο υαλοϊονομερείς κονίες έδειξαν ικανοποιητική συγκόλληση με τhν οδοντίνη. Η συγκόλληση της Aspa βελτιώθηκε με τη χρήση κιτρικού οξέως στην οδοντίνη, ενώ της Fuji με τη χρήση διαλύματος EDTA. 2. Η χρήση επανασβεστιωτικού διαλύματος δεν επηρεάζει τη συγκόλληση της υαλοϊονομερούς κονίας στην οδοντίνη. 3. Την καλύτερη συγκόλληση με την οδοντίνη, χωρίς να προηγηθεί τροποποίηση της επιφάνειάς της, την παρουσίασε η πολυκαρβοξυλική κονία. Παρατηρήθηκε περαιτέρω βελτίωση της συγκόλλησης με τη χρήση επανασβεστιωτικού διαλύματος 4. Αν και το Cervident δεν έδειξε συγκόλληση με την οδοντίνη, η χρήση του συζευκτικού παράγοντα (ΝΡG—GMA) βελτιώνει πολύ σημαντικά τη συγκόλληση της σύνθετης ρητίνης με την οδοντίνη. Η παρατήρηση στο SEM έδειξε διείσδυση όλων των υλικών στα ανοικτά οδοντινοσωληνάρια όταν χρησιμοποιήθηκαν αδροποιητικά οξέα. Η συγκόλληση της πολυκαρβοξυλικής κονίας με την αδαμαντίνη είναι αποτέλεσμα συγκολλητικών δυνάμεων, ενώ αντίθετα οι υαλοϊονομερείς κονίες και η σύνθετη ρητίνη μετά τη χρήση τροποποιητών της επιφάνειας επιτυγχάνουν συγκόλληση επιπρόσθετα της μικρομηχανικής συγκράτησης λόγω διείσδυσης στα οδοντινοσωληνάρια.