Η μέθοδος της αναγνώρισης νομικών καταστάσεων στο ιδιωτικό διεθνές δίκαιο και στο ευρωπαϊκό δίκαιο

Abstract

Recognition forms a distinct method in PIL( Part 1). It can be used in the conflicts process by using a rule that defines the prerequisites under which a situation validly developed in one state (state of origin) will be recognized in another state (host state). This occurs without pinpointing the appropriate law that governs the case having foreign elements. Nevertheless, recognition, for the time being, refers mainly to the existence and the validity of the foreign situation and not its legal effects. There is more than one technique of recognition: we can distinguish between recognition of foreign rules, recognition of foreign judgments and recognition of foreign public acts and situations. All these techniques set different conditions for the recognition of a foreign public act or of a foreign judgment concerning a situation. They do, however, share a common characteristic: they all set aside national conflict-of-laws rules when deciding on a case involving foreign elements so as to uphold either the rule applied by the foreign public authority or the foreign judgment in the host State (Part 2).Moreover, the recognition technique applies to situations created ex lege or with private agreements, which were not registered in one State, but only exceptionally and on the condition that the particular foreign situation was held valid for a long period of time in its State of origin, even without the intervention of a public authority.Finally, there is a similarity between the principle of mutual recognition in EU law and the method of recognition in PIL. In both cases, the rules of the host State are set aside, as the State of recognition accepts the foreign situation that was lawfully formed in the State of origin according to the rules applied therein: in the case of mutual recognition in EU law these are technical rules about the marketing of the product or the provision of the service at EU level, in the case of recognition in PIL, they are the substantive rules which were invoked by the PIL rules of the State of origin (Part 1, Part 2).

Η αναγνώριση αποτελεί μία διακριτή μέθοδο στο πεδίο του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου (Μέρος 1ο). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί, στον εν λόγω κλάδο δικαίου, για τη ρύθμιση διεθνών ιδιωτικών σχέσεων, διαμορφώνοντας έναν κανόνα ιδ.δ.δ. που να προσδιορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης σε μία έννομη τάξη (έννομη τάξη υποδοχής) μιας νομικής κατάστασης που έχει εγκύρως συγκροτηθεί στο πλαίσιο μιας άλλης έννομης τάξης (έννομη τάξη συγκροτήσεως ή προελεύσεως), χωρίς να τίθεται ζήτημα ανεύρεσης του εφαρμοστέου δικαίου. Βέβαια, η αναγνώριση προς το παρόν αναφέρεται κυρίως στην ύπαρξη και το κύρος της αλλοδαπής νομικής κατάστασης. Περαιτέρω, υφίστανται περισσότερες τεχνικές αναγνώρισης, όπως η αναγνώριση αλλοδαπών κανόνων, η αναγνώριση αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων και η αναγνώριση δημοσίων πράξεων και εννόμων καταστάσεων. Όλες αυτές οι τεχνικές καθορίζουν διαφορετικές προϋποθέσεις για την αναγνώριση μιας πράξης δημόσιας αρχής ή μιας δικαστικής απόφασης που αφορούν μια νομική κατάσταση (Μέρος 1ο). Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό: όλες θέτουν εκποδών τους εγχώριους κανόνες σύγκρουσης του κράτους υποδοχής σε μία υπόθεση με στοιχεία αλλοδαπότητας, ώστε να εφαρμόσουν τον κανόνα που εφήρμοσε η αλλοδαπή δημόσια αρχή ή την αλλοδαπή δικαστική απόφαση (Μέρος 2ο).Επιπλέον, η τεχνική της αναγνώρισης βρίσκει εφαρμογή και στις καταστάσεις που έχουν αναπτύξει τα έννομα αποτελέσματά τους επειδή προβλέπεται από το νόμο (ex lege) ή συστάθηκαν με ιδιωτικές δικαιοπραξίες και οι οποίες δεν έχουν καταχωριστεί σε κάποιο κράτος (με πράξη δημόσιας αρχής), όμως μόνο κατ’ εξαίρεση και υπό τον όρο ότι εκάστοτε αλλοδαπή έννομη κατάσταση θεωρείτο νομικά υποστατή για μεγάλο χρονικό διάστημα στο κράτος προέλευσής της, ακόμη και χωρίς την παρέμβαση δημόσιας αρχής.Τέλος υπάρχει κάποια ομοιότητα μεταξύ της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης του ευρωπαϊκού δικαίου και της ομώνυμης μεθόδου του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Και στις δύο τίθενται εκποδών οι κανόνες του κράτους υποδοχής (συμπεριλαμβανομένων των κανόνων σύγκρουσης) για την επιβεβαίωση, στο κράτος αυτό, της αλλοδαπής νομικής κατάστασης που συστάθηκε νομότυπα στο κράτος προέλευσης σύμφωνα με τους κανόνες που εφαρμόστηκαν εκεί: στο πλαίσιο της αμοιβαίας αναγνώρισης του ευρωπαϊκού δικαίου πρόκειται για τεχνικούς κανόνες που αφορούν στη διάθεση του προϊόντος ή την παροχή της υπηρεσίας, ενώ στο πλαίσιο της αναγνώρισης του ιδ.δ.δ. πρόκειται για ουσιαστικούς κανόνες που είναι εφαρμοστέοι σύμφωνα με τους κανόνες σύγκρουσης του κράτους προέλευσης (Μέρος 1ο, Μέρος 2ο).Φαίνεται ότι η μέθοδος αναγνώρισης θα χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο για τις δικαστικές αποφάσεις αλλά και για τις αλλοδαπές δημόσιες πράξεις σε ζητήματα που αφορούν στην προσωπική κατάσταση των ευρωπαίων πολιτών και στη νομική προσωπικότητα των εταιριών των κρατών μελών της Ένωσης (Μέρος 2ο).