Ιεραποστολή και θρησκευτική ελευθερία: κοινωνιολογική διερεύνηση

Abstract

The spread of Christianity to the extreme of Earth, with the missionary, was accused by the natives but also from portions of citizens around the world as a violation of the religious freedom of the peoples and as a violation of religious consciousness. Among other things, the mission identified with an unfair proselytizing, which most certainly is not consistent with the spirit of genuine Christian teaching, as no one has the right to impose his religious beliefs on others, separating people into "believers" and "infidels". The attack of another's personality or trying to impose our own positions with pressure inside is reprehensible and must be deprecated from all religious denominations. Religious freedom is absolute and inviolable, while the top all other liberties and has a direct relationship with all other freedoms and fundamental human rights. A key element for the universality of missionary work is the recognition by the missionaries of the situation of religious and cultural pluralism, the existence of various forms of diversity and the presence of others. The dilemma of modern mission is as follows: humanism or individualism? In the name of humanity should be noted transcendence of individualism. Christian universality does not mean, in any way, denial of personality and peculiarity of any man or nation. The missionary comes to perform with love the opening on the faces of others, especially the weak and haggard. Its aim is the intellectual and cultural development, the development of conditions conducive to spiritual renewal and human integration, that promote freedom not as godly ideological craving, but as a complete way of life. The human face, faithful to the image of the triune God, is pushed in the direction of circumincession, in a "reception, opening for a positive and unconditional recognition of the other". In this way the Christian mission is a humble offering apprenticeships, dialogue, recruitment and transfiguration/transformation of different religions or atheism of our time. In closing, the Christian testimony is a legitimate exercise of individual and collective right to spread the Gospel, while unfair proselytism is a perversion or distortion of genuine evangelization and straight violation of the religious freedom of man, which explicitly condemned by the global law.

Η διάδοση του Χριστιανισμού στις εσχατιές της γης, με την ιεραποστολή, κατηγορήθηκε από τους ιθαγενείς αλλά και από μερίδες πολιτών ανά τον κόσμο ως καταστρατήγηση της θρησκευτικής ελευθερίας των λαών και ως καταπάτηση της θρησκευτικής συνείδησης. Μεταξύ άλλων η ιεραποστολή ταυτίστηκε με τον κακόπιστο προσηλυτισμό, πράγμα που επ’ ουδενί δε συνάδει με το πνεύμα της γνήσιας χριστιανικής διδασκαλίας, καθώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα της επιβολής των θρησκευτικών του πιστεύω σε άλλους, διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε «πιστούς» και «άπιστους». Η προσβολή της προσωπικότητας του άλλου ή η προσπάθεια επιβολής των δικών μας θέσεων με πιεστικά μέσα είναι κατακριτέα και οφείλει να αποδοκιμαστεί απ΄ όλες τις θρησκευτικές ομολογίες. Η θρησκευτική ελευθερία είναι απόλυτη και απαραβίαστη, ενώ αποτελεί και την κορυφή όλων των υπόλοιπων ελευθεριών και έχει άμεση σχέση με όλες τις υπόλοιπες ελευθερίες και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Πρωταρχικό στοιχείο για την παγκοσμιότητα του ιεραποστολικού έργου είναι η αναγνώριση εκ μέρους των ιεραποστόλων της κατάστασης του θρησκευτικού και πολιτιστικού πλουραλισμού, της ύπαρξης διαφόρων μορφών διαφορετικότητας και της παρουσίας άλλων. Το δίλημμα της σύγχρονης ιεραποστολής διαμορφώνεται ως εξής: ανθρωπισμός ή ατομικισμός; Στο όνομα του ανθρωπισμού πρέπει να σημειωθεί αυθυπέρβαση του ατομικισμού. Η χριστιανική οικουμενικότητα δεν σημαίνει, κατ΄ ουδένα τρόπο, άρνηση της ιδιοπροσωπίας και της ιδιομορφίας κανενός ανθρώπου ή λαού. Η ιεραποστολή έρχεται να πραγματοποιήσει με την αγάπη της το άνοιγμα στα πρόσωπα των άλλων, και ειδικά των αδύναμων και των τσακισμένων. Στόχος της είναι η πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη, η ανάπτυξη συνθηκών που ευνοούν την πνευματική ανακαίνιση και ολοκλήρωση του ανθρώπου, που προωθούν την ελευθερία όχι σαν ευσεβή ιδεολογικό πόθο, αλλά σαν ολοκληρωμένο τρόπο ζωής. Το ανθρώπινο πρόσωπο, πιστό στην εικόνα του Τριαδικού Θεού ωθείται σε μια αλληλοπεριχωρητική κατεύθυνση, σε ένα «άνοιγμα υποδοχής, για μια θετική και χωρίς όρους αναγνώριση του άλλου». Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η χριστιανική ιεραποστολή αποτελεί μια ταπεινή προσφορά μαθητείας, διαλόγου, πρόσληψης και μεταμόρφωσης των διαφορετικών θρησκειών ή και αθεϊσμών της εποχής μας. Κλείνοντας, η χριστιανική μαρτυρία αποτελεί νόμιμη ενάσκηση ατομικού και συλλογικού δικαιώματος στη διάδοση του Ευαγγελίου, ενώ ο αθέμιτος προσηλυτισμός αποτελεί διαστροφή ή παραμόρφωση του γνήσιου ευαγγελισμού και ευθεία παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας του ανθρώπου, η οποία καταδικάζεται ρητά από την παγκόσμια δικαιοταξία.