Cogito Mortis: από τον θάνατο του υποκειμένου στο υποκείμενο του θανάτου

Abstract

The “Pain of the Experience”, this fairly unknown concept in Heidegger’ s Das Ereignis (one of his unpublished essays concerning his Contributions), in the way that it redefines Death, -which remained ontologically ungrounded in Being per se and Time, contributing to its failure-, can feature as this abysmal ground, bringing phenomenology up to its utmost limits, on which the surfacing of a post-deconstructive Subject seems after all conceivable through the re-conceptualization of the new Time-Space of “the Turn”. On this, that is, new Time-Space, the fourth, so called, dimension, pillar of the Event, what has come to be known as “nearness” in Ηeidegger’s Time and Being, that precisely in Das Ereignis is further elaborated as “Pain of the Experience”-, (via redefining Death as junction of Dasein and Being, the nearness of their mutual Abyss), we find enough support, -additionally intensified by the deconstruction of the Cartesian meditations-, beyond metaphysical grounds, for our meta-metamodern “who”. In any case this is what also features as the derridian craving, the “appropriating exappropriation”, in his most famous article in Who comes after the Subject. So the meta-metamodern Subject bursts on the ground of Pain, a Death’s new phenomenology. As the ontologically handicapped. In other words, the Archi-Castrated. That already as Super-Gendered, -in place, that is, of Superman-, becomes our new “Last God”. The Crucified indeed per se. On this most marginal Limit, on the edge of Death seen as Pain, -there where Love is defined anew-, an impossible encounter takes place already, of Heidegger and post-structuralism, more than necessary nowadays among the metamodern context, which, worrying about capitalism in the heideggerian mega-oeuvre, falls in this trap ex contrario, covering now our capitalism behind an anarchic camouflage. Because what truly escaped Jacques Derrida per se, -to name but one representative of the post-structuralistic movement, if not the most characteristic one, due to his deconstruction-, is namely that Martin Heidegger, in his unpublished oeuvre, that we examine here, -with which he was unfamiliar, since it remained unpublished-, was laying the foundations step by step for a Heidegger III, preparing a new solution, even not totally intentionally, for his own occurring Danger.

Ο «Πόνος της Εμπειρίας», η χαϊντεγκεριανή αυτή σύλληψη μέσα στο Das Ereignis, (μια πραγματεία ανέκδοτη επάνω στις Συμβολές του), όπως επαναορίζει Θάνατο, -που έμεινε οντολογικά μετέωρος στο Είναι ακριβώς και Χρόνος, συμβάλλοντας στην Αποτυχία του-, είναι εν δυνάμει το έδαφος, στα φαινομενολογικά ακρώρεια, πάνω στο οποίο θα ηρείδετο μετα-μεταμοντερνικό Υποκείμενο στο νέο της «Στροφής» Χωρόχρονο. Στον νέο αυτόν Χωρόχρονο, τέταρτης χρονικής διάστασης, στήριγμα του Συμβάντος, την περίφημη «κοντινότητα», που μέσα στο Das Ereignis θεάται ως «Πόνος της Εμπειρίας», (όπως επαναπροσδιορίζει Θάνατο σε χίαση Dasein και Είναι, «εγγύτητα» αμοιβαίας Αβύσσου τους), βρίσκουμε οιονεί ένα στήριγμα, -ενισχυμένο πρόσθετα από την καρτεσιανή αποδόμηση των πρώτων από τους στοχασμούς του-, επέκεινα μεταφυσικών συλλήψεων, για το μετα-αποδομικό πλέον «ποιός» μας. Αυτό προεξάρχει άλλωστε κι ως ντεριντιανό αιτούμενο, εν είδει «ιδιο-αποϊδιοποίησης» εντός του περίφημου άρθρου του στο Τί έπεται Υποκειμένου. Στο έδαφος συνεπώς του Πόνου σκάει μετα-αποδομικό Υποκείμενο σε νέα φαινομενολογία Θανάτου. Ως οντολογικά Ανάπηρο. Εν είδει Αρχι-ευνουχισμένου. Που πλέον ως Υπερ-Έμφυλο, -στη θέση Υπερανθρώπου-, γίνεται ο Τελευταίος Θεός μας. Το Εξ-α-φανισμένο μας. Ληστής και Εσταυρωμένο. Στο όριο ακριβώς ετούτο, στην κόψη Θανάτου ως Πόνου, -εκεί ακριβώς που εκρήγνυται ο νέος ορισμός Αγάπης-, είναι που πια ευοδώνεται μία «αδύνατη» ένωση, μεταστρουκτουραλισμού και Heidegger, παραπάνω από αναγκαία σήμερα εντός του μεταμοντερνισμού μας, ο οποίος στην αγωνία του για τα «καπιταλιστικά» υπολείμματα στο χαϊντεκγεριανό συγκείμενο, πέφτει εκ του αντιθέτου του στην ίδια ακριβώς παγίδα, ενδύοντας με αναρχικό πλέον πρόσημο τον καπιταλισμό μας. Διότι αυτό που διέφευγε και του Derrida ακόμα ως αποδομιστικού εκπρόσωπου μίας μετα-μεταστρουκτουραλιστικής πλέον λύσης, ήταν ότι ο Martin Heidegger, εντός του αθέατου έργου του, το οποίο εδώ εξετάζουμε, -που δε θα μπορούσε βέβαια μοιραία να το γνωρίζει, δεδομένου πως μέχρι πρότινος παρέμενε αδημοσίευτο- έβαζε τα θεμέλια για έναν Heidegger III, σκαρώνοντας εκεί μία Λύση, έστω και ανεπίγνωστα, στον ίδιο του αυτόν τον Κίνδυνο.