Ισοκινητική ανάλυση μυοδυναμικών προσαρμογών (ασυμμετριών) λόγω ανεπάρκειας του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου σε ποδοσφαιριστές

Abstract

Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) προκαλεί σημαντική ανατομική και λειτουργική αστάθεια στο γόνατο. Η παρούσα έρευνα συνιστά πολυπαραγοντική ανάλυση των σύγκεντρων και έκκεντρων μυοδυναμικών επιπτώσεων της ρήξης του ΠΧΣ στον τετρακέφαλο και στους οπίσθιους μηριαίους του πάσχοντος και του υγιούς. Αξιολογήθηκαν τα μυοδυναμικά ελλείματα τριών διαφορετικών επιπέδων λειτουργικής ικανότητας του γονάτου και τριών διακριτών επιπέδων χρονιότητας του τραυματισμού. Διερευνήθηκε η επίδραση του τραυματισμού στην εμφάνιση αυξημένων διακυμάνσεων στην καμπύλη ροπής στρέψης – χρόνου με φασματική ανάλυση συχνοτήτων. Τριάντα ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές (27.7 ± 7.3 ετών) αποτέλεσαν την πειραματική ομάδα, ενώ η ομάδα ελέγχου απαρτίστηκε από δώδεκα υγιείς ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές παρόμοιων σωματομετρικών χαρακτηριστικών. Η μέση σύγκεντρη και έκκεντρη ισοκινητική μέγιστη ροπή στρέψης προς τη σωματική μάζα (ΜΡΣ / ΣΜ) στις 60ο/s του πάσχοντος σκέλους ήταν σημαντικά μειωμένη στον τετρακέφαλο και στους οπίσθιους μηριαίους (Wilk’s Λ= 0.423, p= 0.000). Η υγιής πλευρά ήταν πιο αδύνατη από την ομάδα ελέγχου σε όλες τις δοκιμασίες πλην της έκκεντρης του τετρακεφάλου (Wilk’s Λ= 0.655, p= 0.027). Μετά το διαχωρισμό της πειραματικής ομάδας σε τρεις υπο-ομάδες με σαφώς διακριτά επίπεδα λειτουργικής ικανότητας του γονάτου, ο τετρακέφαλος της πάσχουσας πλευράς έδειξε αδυναμία σε όλες τις περιπτώσεις ενώ του γονάτου (βαθμολογία Lysholm 61 έναντι 75 και 86). Μετά το διαχωρισμό σε τρεις υπο-ομάδες διαφορετικών χρονικών περιόδων μετά τη ρήξη του ΠΧΣ η αδυναμία του τετρακεφάλου ίσχυε σε όλες τις περιπτώσεις ενώ οι οπίσθιοι μηριαίοι ήταν αδύνατοι μόνο στην ευρισκόμενη χρονικά κοντά στον τραυματισμό ομάδα (3.3 μήνες έναντι 9.9 και 65 μήνες). Και στους δύο διαχωρισμούς η κλινικά σημαντική αδυναμία του τετρακεφάλου κυμμαινόταν από 13.7% έως 25.4%, ενώ αναφορικά με τους οπίσθιους μηριαίους η ασυμμετρία δύναμης ήταν μέσα στα όρια της φυσιολογικής ασυμμετρίας όπως εκτιμήθηκε μέσω της ομάδας ελέγχου. Η αποτύπωση της μυϊκής απόδοσης κατά την έκταση και κάμψη του γονάτου της πάσχουσας πλευράς εμφάνισε αυξημένες ταλαντώσεις συγκριτικά με την υγιή πλευρά κατά τη σύγκεντρη (Wilk’s Λ= 0.736, p= 0.003) και την έκκεντρη μυϊκή δράση (Wilk’s Λ= 0.528, p= 0.002), απεικονίζοντας τη μειωμένη ικανότητα του τραυματισμένου γονάτου για ομαλή κίνηση. Τα αποτελέσματα της έρευνας τονίζουν την ανάγκη για εξειδικευμένη αποκατάσταση των ατόμων με ανεπάρκεια του ΠΧΣ η οποία πρέπει να περιλαμβάνει και την υγιή πλευρά. Η αποκατάσταση της δύναμης των οπίσθιων μηριαίων είναι επίσης ουσιώδης για την κατάλληλη λειτουργία του γονάτου.