Η επίδραση της ηλικίας στις φυσιολογικές προσαρμογές και στο οξειδωτικό στρες του ανθρώπου κατά την άσκηση

Abstract

Human aging decreases the factional ability of tissues and reduces the physiological and biochemical adaptations and responses. Sixty-eight male volunteers participated in the present study. They ranged from ages 20-85. All men were healthy and none were athletes. The subjects classified in six different experimental groups according to physical situation and age. Furthermore, physical performance and muscle physiology were evaluated. It was specifically attributed to body composition, leg maximal strength, maximal cardiovascular capacity (VO₂ max), resting blood biochemical’s indices and histochemical muscle analysis. Experimental design anticipates sub-maximal aerobic exercise on a treadmill, with the intensity range from 70-75% VO₂ max, for forty-five minutes and after increased at 90-95% VO₂ max, until exhaustion. Before and after the experimental exercise protocol, venous blood was collected and a muscle biopsy was performed from the quadriceps vastus lateralis. The statistical significant level was defined p<.05, for all experimental factors. The results of the statistical analysis showed that aging decreases the physiological adaptations and responses like the antioxidants defense mechanism, maximal aerobic capacity and muscle physiology and maximal strength. In contrary, acute aerobic exercise, chronic aerobic exercise and high-level physical performance and activity increase the human physiological adaptations and responses and decrease the effects of oxidative damage and stress in all age groups.

Η γήρανση του ανθρώπινου οργανισμού σχετίζεται με μια επικείμενη μείωση της λειτουργικής ικανότητας, ελαττώνοντας τις φυσιολογικές, τις βιοχημικές προσαρμογές και αποκρίσεις του. Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 68 υγιείς εθελοντές άρρενες (μη αθλητές), ηλικίας 20-85 ετών. Οι δοκιμαζόμενοι κατατάχτηκαν σε 1 από τις 6 πειραματικές ομάδες της μελέτης, ανάλογα με το επίπεδο φυσικής κατάστασης και το παράγοντα ηλικία. Στη συνέχεια εφαρμόστηκαν δοκιμασίες αξιολόγησης φυσικής κατάστασης και φυσιολογικής λειτουργικότητας. Αυτές ήταν σωματομετρικές μετρήσεις, η αξιολόγηση της μέγιστης δύναμης κάτω άκρων, η μέγιστη καρδιοαναπνευστική ικανότητα (VO₂ max), βιοχημικοί δείκτες ηρεμίας, ενώ εφαρμόστηκε και ιστοχημική ανάλυση μυϊκού ιστού. Κατά την πειραματική δοκιμασία εφαρμόστηκε, ήπιας έντασης άσκηση (70-75 % της VO₂ max) για 45 λεπτά, ενώ στη συνέχεια η ένταση αυξήθηκε στο 95 % της VO₂ max, μέχρι εξάντλησης. Πριν και μετά από αυτή τη δοκιμασία συλλέχτηκαν δείγματα αίματος από τη μεσοβασιλική φλέβα και μυϊκού ιστού από τον έξω πλατύ μυ του μηρού. Το επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε στο p<.05 για όλες τις αναλύσεις. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων διακρίνεται μια φθίνουσα μεταβολή των φυσιολογικών προσαρμογών, του αντιοξειδωτικού μηχανισμού, της αερόβιας ικανότητας και της μυϊκής δύναμης, με τη πάροδο των βιολογικών ηλικιακών ετών. Σε αντίθεση με την οξεία αερόβια άσκηση, προκύπτει, ότι η χρόνια αερόβια άσκηση και το ικανοποιητικό επίπεδο φυσικής κατάστασης, δημιουργούν φυσιολογικές προσαρμογές, βελτιώνοντας τις φυσιολογικές αποκρίσεις ενώ παράλληλα μειώνουν τα επίπεδα οξειδωτικού στρες σε όλες τις ηλικιακές ομάδες.