Ο χρόνος ασφάλισης

Abstract

This thesis addresses the issue of time insurance, specifying its meaning and identifying it in Greek system of social security. The need to define the concept of insurance period stems from the fact that the time spent by employees, who secured social security body is not a fixed size outset prescribed. The Social security contributions evolves constantly readjusted to social and economic developments, leading to a widening of the concept of time security funds. Consequence of this is the existence of uncertainty about the guarantee and the possibility of exercising rights under the insurance relationship in which they look forward by their contributions in the event of a contingency. Moreover it becomes obvious the value of the institution of social security, when occur insurance risks of old age, illness or deaths, when the insured requires the institution of social security to ensure a minimum level of decent living when he has spent insurance time and has paid insurance contributions and benefits the future of the contributions of individual chapters of the present. There was attempted analysis of the very concept of a time-assurance, the problematic calculation in particular cases aspects are, as in cases of actual or notional insurance, but the insurance period cases where continued optional insurance and sequential insurance .The first part attempted to highlight the importance of the route of the insured in insurance time during its working life the basis of the institution of social security, the criteria of insurance affiliation by analyzing the general provision of Article 2 § 1 section. A Emergency Law 1846/1951 as amended by Article 2 § 1 of Law 4476/1965 and according to which, the insurance of the Social Insurance Institution under compulsority and automatically, in principle, persons providing mainly occupation an employment remuneration (Articles 2 and 8 IF 1846/1951) or, if unintentional impediment entitled the employer to acceptance them indifferent to the legal nature of the relationship (public or private) and regardless of whether they are workers or employees. In the second chapter of the thesis, those stemming from the social security rights of the insured if the insurance risk appears. In the second section of the second chapter of the first part developed nature of pension benefits in the Greek and EU law. In the second chapter of the first part of the thesis, and in individual sections was considered analysis of the association of retirement age by the time insurance as determinants for pension-European right and the need to adapt to the demographic evolution and social conditions. In the second part of the thesis developed were cases favorably employed in cases of enlargement of the insurance period beyond the period of actual employment as countervailing factors increase the limits retirement age brought about by the recent reforms in social insurance. Thus, in the first chapter of the second part was discussing the concept of notional insurance. In the third chapter of the second part develops the question of calculating the period of insurance in cases of optional insurance. In the fourth chapter of the second part of the thesis examined the issue of calculating the period of insurance in the case of successive insurance.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή πραγματεύεται το ζήτημα του χρόνου ασφάλισης, εξειδικεύοντας την έννοιά του και προσδιορίζοντάς την στο ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Η αναγκαιότητα προσδιορισμού της έννοιας του χρόνου ασφάλισης προκύπτει από το γεγονός ότι ο χρόνος που διανύει ο εργαζόμενος, ο οποίος ασφαλίζεται σε φορέα κοινωνικής ασφάλισης δεν συνιστά ένα σταθερό μέγεθος, εξ αρχής προδιαγεγραμμένο. Ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης εξελίσσεται διαρκώς αναπροσαρμοζόμενος στις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, γεγονός που οδηγεί σε διεύρυνση της έννοιας του χρόνου ασφάλισης. Συνέπεια αυτής είναι η ύπαρξη αβεβαιότητας σχετικά με την κατοχύρωση, αλλά και τη δυνατότητα ενάσκησης των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ασφαλιστική σχέση και στα οποία προσβλέπουν οι ασφαλισμένοι με την καταβολή εισφορών σε περίπτωση επέλευσης του ασφαλιστικού κινδύνου. Πολύ δε περισσότερο γίνεται καταφανής η αξία του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης, όταν επέλθει ο ασφαλιστικός κίνδυνος των γηρατειών, της ασθένειας ή του θανάτου, όταν ο ασφαλισμένος αξιώνει από το θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης, εφόσον έχει διανύσει χρόνο σε ασφάλιση και έχει καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές χρηματοδοτώντας τις παροχές του μέλλοντος από τις εισφορές του παρόντος.Στα επιμέρους κεφάλαιά της έγινε προσπάθεια ανάλυσης της ίδιας της έννοιας του χρόνου ασφάλισης, η προβληματική υπολογισμού σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, οι πτυχές του, όπως στην περίπτωση πραγματικού, πλασματικού χρόνου ασφάλισης, αλλά και οι περιπτώσεις χρόνου ασφάλισης σε περίπτωση προαιρετικής συνέχισης της ασφάλισης και διαδοχικής ασφάλισης.Στο πρώτο μέρος επιχειρήθηκε η ανάδειξη της σπουδαιότητας της διαδρομής του ασφαλισμένου σε χρόνο ασφάλισης κατά τον εργασιακό του βίου με την βάση του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης, διερευνήθηκαν τα κριτήρια υπαγωγής στην κοινωνική ασφάλιση, αναλύοντας τη γενική διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 εδ. α΄ του Αναγκαστικού Νόμου 1846/1951, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 2 παρ. 1 Ν. 4476/1965 και σύμφωνα με την οποία, στην ασφάλιση του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων υπάγονται υποχρεωτικά και αυτοδίκαια, καταρχήν, τα πρόσωπα που παρέχουν κατά κύριο επάγγελμα εξαρτημένη εργασία έναντι αμοιβής (άρθρα 2 και 8 ΑΝ 1846/1951) ή, σε περίπτωση ανυπαίτιου κωλύματός τους δικαιούνται από τον εργοδότη τις αποδοχές τους, αδιάφορα από τη νομική φύση της σχέσης (δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου) κι ανεξάρτητα από το αν είναι εργάτες ή υπάλληλοι. Στο δεύτερο κεφάλαιο της διατριβής αναπτύχθηκαν τα απορρέοντα από την κοινωνική ασφάλιση δικαιώματα του ασφαλισμένου, εφόσον διανύσει χρόνο σε ασφάλιση. Στη δεύτερη ενότητα του δεύτερου κεφαλαίου του πρώτου μέρους αναπτύχθηκε η φύση των παροχών συντάξεων κατά το ελληνικό και κοινοτικό δίκαιο. Στο δεύτερο κεφάλαιο του πρώτου μέρους της διατριβής και στις επιμέρους ενότητες επιχειρήθηκε η ανάλυση της σύνδεσης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τον χρόνο ασφάλισης ως καθοριστικοί παράγοντες για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος και η αναγκαιότητα προσαρμογής τους με τη δημογραφική εξέλιξη και τις κοινωνικές συνθήκες. Στο δεύτερο μέρος της διατριβής αναπτύχθηκαν οι περιπτώσεις ευνοϊκής μεταχείρισης του απασχολούμενου στις περιπτώσεις διεύρυνσης του χρόνου ασφάλισης πέρα από το χρόνο πραγματικής απασχόλησης ως παράγοντες αντισταθμιστικοί της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που επήλθε με τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στην κοινωνική ασφάλιση. Έτσι, στο πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους έγινε ανάλυση της έννοιας του πλασματικού χρόνου ασφάλισης. Στο τρίτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους αναπτύσσεται το ζήτημα του υπολογισμού του χρόνου ασφάλισης στην περίπτωση προαιρετικής συνέχισης της ασφάλισης. Στο τέταρτο κεφάλαιο του δευτέρου μέρους της διατριβής εξετάσθηκε το ζήτημα υπολογισμού του χρόνου ασφάλισης στην περίπτωση της διαδοχικής ασφάλισης.