Περιεγχειρητικές μεταβολές της ενδοδιαμερισματικής πίεσης των παρασπονδυλικών μυών

Abstract

The influence of thoracolumbar spinal surgery through a posterior approach to the intercompartmental pressure of the paraspinal muscles was studied. Measurements were taken from both paraspinal compartments in each operated patient with a pressure monitor. The perioperative recording included five measurements: 1) Preoperatively, 2) Intraoperativley, 3) Postoperatively, immediately after wound closure, 4) 6 hours postoperatively and 5) 24 hours postoperatively. Waveforms according to the pressure variations were created. The recorded pressures were grouped as: a) normal, b) elevated and c) suggestive of paraspinal compartment syndrome. Abnormal pressures were correlated with 9 independent parameters: the patients’ age, sex and body mass index, the diagnosis at admission, the type and length of the operation, the extent of the approach, the duration of intraoperative use of retractors and the type of wound closure. The primary question was whether these parameters were related to the development of elevated and/or compartment syndrome pressures. Forty two patients participated in the study. There were 21 males and 21 females aged 13 to 83 years (mean age 51 years). Thirty seven patients and 70 compartments were included in the statistical analysis of the results. The perioperative pressure variations of all the patients taken as a group were as follows: Preoperatively, the pressure was at the upper normal levels, was reduced intraoperatively and increased immediately after wound closure at abnormal levels. Six hours postoperatively it dropped and increased again 24 hours postoperatively to upper normal levels. The waveform for the patients with normal pressures included an immediate postoperative elevation followed by gradual decrease in 6 and 24 hours respectively. Patients with high pressures had a different pattern with continuous elevation of the intracompartmental pressure at 6 and 24 hours postoperatively. The patients' age and sex, the diagnosis at admission and the retraction time were not correlated with increased pressure recordings. The body mass index was significantly greater in the elevated pressures group. The longer duration of the operations was correlated with elevated pressures postoperatively. In contrary, more extended approaches, the longer use of retractors and the presence of fusion prosthetic material were correlated with lower postoperative pressures. The type of wound closure did not influence the pressure variations. Parameters which were positively correlated with postoperative intracompartmental pressures suggestive of compartment syndrome were the higher body mass index and the smaller surgical approaches.

Μελετήθηκε η επίδραση των χειρουργικών επεμβάσεων με οπίσθια προσπέλαση της θωρακοσφυικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης στην διακύμανση της ενδοδιαμερισματικής πίεσης των παρασπονδυλικών μυών. Η ενδοδιαμερισματική πίεση μετρήθηκε εκατέρωθεν της σπονδυλικής στήλης με ειδική συσκευή καταγραφής. Οι μετρήσεις αφορούσαν 5 χρονικές στιγμές: 1) Άμεσα προεγχειρητικά, 2) Διεγχειρητικά, 3) Άμεσα μετεγχειρητικά, 4) 6 ώρες μετεγχειρητικά και 5) 24 ώρες μετεγχειρητικά. Έτσι προέκυψαν κυματομορφές μεταβολής των πιέσεων στον χρόνο. Οι μετρούμενες πιέσεις κατηγοριοποιήθηκαν ως: α) φυσιολογικές, β) υψηλές και γ) πιέσεις συμβατές με την ανάπτυξη συνδρόμου διαμερίσματος των παρασπονδυλικών μυών. Έγινε συσχέτιση της εμφάνισης παθολογικών πιέσεων με 9 ανεξάρτητες παραμέτρους: την ηλικία, το φύλο και τον σωματικό δείκτη των ασθενών, τη διάγνωση εισόδου, τον τύπο και τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, τον αριθμό των επιπέδων της χειρουργικής προσπέλασης, τη διάρκεια χρήσης αυτόματων διαστολέων και τον τρόπο σύγκλεισης του χειρουργικού τραύματος. Τέθηκε το ερώτημα εάν οι παράμετροι αυτές συσχετίζονται με την μετεγχειρητική ανάπτυξη υψηλών πιέσεων και/ή συνδρόμου διαμερίσματος. Έγιναν μετρήσεις σε 42 ασθενείς, 21 άνδρες και 21 γυναίκες μέσης ηλικίας 51 ετών (εύρος: 13-82 έτη). Στην επεξεργασία των αποτελεσμάτων συμπεριλήφθηκαν τελικά 70 διαμερίσματα που ανήκαν σε 37 ασθενείς λόγω ελλιπών μετρήσεων σε κάποια από τα διαμερίσματα. Μελετώντας όλα τα διαμερίσματα ως μία ομάδα προέκυψαν οι εξής περιεγχειρητικές μεταβολές της πίεσης: Προεγχειρητικά η ενδοδιαμερισματική πίεση ήταν κοντά στα ανώτερα φυσιολογικά όρια. Στη συνέχεια, μειωνόταν διεγχειρητικά και αύξανε αμέσως μετά τη σύγκλειση του τραύματος σε επίπεδα πάνω από το φυσιολογικό. Μειωνόταν στις 6 ώρες μετεγχειρητικά και μετά αυξάνονταν και πάλι στις 24 ώρες μετεγχειρητικά, σε επίπεδα κοντά στα ανώτερα φυσιολογικά. Μελετώντας ξεχωριστά τους ασθενείς που εμφάνισαν υψηλές πιέσεις φάνηκε πως αυτοί είχαν κυματομορφή συνεχούς αύξησης της πίεσης μετεγχειρητικά μέχρι και στις 24 ώρες. Αντίθετα, στους ασθενείς με φυσιολογικές πιέσεις η άμεση μετεγχειρητική μικρή αύξηση ακολουθούνταν από μείωση στις 6 και 24 ώρες μετεγχειρητικά. Το φύλο, η ηλικία, η αρχική διάγνωση και η διάρκεια της χρήσης των αυτόματων διαστολέων δεν σχετιζόταν με ανάπτυξη υψηλών πιέσεων περιεγχειρητικά. Ο σωματικός δείκτης ήταν σημαντικά μεγαλύτερος στους ασθενείς με υψηλές πιέσεις. Χειρουργεία μεγαλύτερης διάρκειας εμφάνιζαν συχνότερα παθολογικά υψηλές πιέσεις. Αντίθετα, οι μεγαλύτερες προσπελάσεις, η πιο παρατεταμένη χρήση αυτόματων διαστολέων και η παρουσία υλικών σπονδυλοδεσίας σχετιζόταν με μικρότερες πιέσεις μετεγχειρητικά. Τέλος, ο τύπος σύγκλεισης του χειρουργικού τραύματος δεν επηρέαζε την ανάπτυξη υψηλών πιέσεων. Παράμετροι που σχετίζονταν με την ανάπτυξη τιμών ενδοδιαμερισματικής πίεσης συμβατών με σύνδρομο διαμερίσματος ήταν ο υψηλός σωματικός δείκτης και οι μικρές χειρουργικές προσπελάσεις.