Συγκριτική αξιολόγηση πνευμονικών όζων με υπολογιστική τομογραφία και σπινθηρογράφηση με Tc-99m MIBI

Abstract

Συμπεράσματα: Η διαγνωστική διερεύνηση των πνευμονικών όζων αποτελεί συχνά ένα δύσκολο πρόβλημα στην καθ` ημέρα ιατρική πράξη. Ο μονήρης πνευμονικός όζος είναι το μόνο προς το παρόν δυνητικά θεραπεύσιμο στάδιο του καρκίνου του πνεύμονα. Σκοπός της μελέτης ήταν ο σχεδιασμός ενός πρωτοκόλλου διαγνωστικής προσέγγισης τέτοιων περιπτώσεων, το οποίο να χαρακτηρίζεται από ευκολία στην εφαρμογή του και μεγάλη διαθεσιμότητα των επιμέρους μεθόδων, που το απαρτίζουν. Επιπροσθέτως να απαιτεί το λιγότερο δυνατό χρόνο, να είναι οικονομικά προσιτό και κατά το δυνατό ελάχιστα επεμβατικό. Η καλή ανοχή του από τον ασθενή, η ασφαλής εφαρμογή του και η διαγνωστική του αξιοπιστία αποτέλεσαν κυρίαρχο στόχο. Θεωρούμε ότι η σπινθηρογράφηση με 99mTc-MIBI ως μέρος ενός τέτοιου πρωτοκόλλου αποτελεί μέθοδο με υψηλή ειδικότητα και θετική προγνωστική αξία στη διαφορική διάγνωση των πνευμονικών όζων. Ταυτόχρονα είναι μέθοδος εύκολα διαθέσιμη, γρήγορη στην εφαρμογή της, καλά ανεκτή και ασφαλής για τον εξεταζόμενο. Στις περιπτώσεις κακοήθων βλαβών η μελέτη με 99mTc-MIBI δύναται,πέραν της επιβεβαίωσης της φύσεως της αλλοίωσης, να παρέχει χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη λειτουργική ακεραιότητα του όγκου καθώς επίσης για τη δυνητική συμπεριφορά του στη χορήγηση χημειοθεραπευτικών φαρμάκων. Ειδικά σε βλάβες >2cm, που δεν εντοπίζονται εγγύς οργάνων, που προσλαμβάνουν εντόνως το ραδιοϊσότοπο ( μυοκάρδιο, ήπαρ, θυρεοειδής), η παρουσία πρόσληψης του ραδιοφαρμάκου από τη βλάβη είναι ισχυρή ένδειξη κακοήθειας, η οποία ενισχύεται και από τον αυξημένο ρυθμό έκπλυσής του (washout). H απουσία παθολογικής πρόσληψης του 99mTc-MIBI δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη κακοήθειας, δεδομένου ότι εκφράζει μοριακή-μιτοχονδριακή απεικόνιση. Οι περιπτώσεις αυτές, κατά τις οποίες υπάρχουν απεικονιστικά ευρήματα στην CT, χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης. Τέλος, μετά τη συνεκτίμηση των ευρημάτων της CΤ, της σπινθηρογράφησης με 99mTc-MIBI και της FΝΑ επιτεύχθηκε ορθή διάγνωση και διάκριση κακοήθειας - καλοήθειας στο σύνολο των ασθενών. Κατά συνέπεια αξιολογώντας συνολικά το πρωτόκολλο, αυτό αποδεικνύεται ένα χρήσιμο διαγνωστικό «εργαλείο», που είναι ελάχιστα επεμβατικό, άριστα ανεκτό, ασφαλές για τον ασθενή, ενώ επιπροσθέτως συνδυάζει την ευκολία στην εφαρμογή με την υψηλή διαγνωστική αξιοπιστία.