Διαφοροποίηση των τρόπων νοηματοδότησης των οπτικών αντιλημμάτων στις εικαστικές και στις επικοινωνιακές εικόνες

Abstract

Purpose of this dissertation is to speculate the special conditions under which media, advertising and other mainstream pictures are to be treated in a way that the perceiver gets rid of any alienation of his unique social origin of identity or any forced reactions under highly sentimental state of mind. There are two case studies: a. The image circulating gets accomplished within the network of the Visual Era, a new-fangled period we run. The above circulation is marked on the one hand by the postmodern evolution and on the other hand by the zenith-coming of the globalizing economy tendencies. Postmodern is studied as a potential prerogative for a defense of all constructive differentiations of the social subject on a level of both origin and self-determination. Globalization abuts on the revolutionary annulment of the classic conditions of using money and it further more seems incompetent to come under analysis through the language tools of all the political philosophies originated in modernity. Postmodern and Globalization are examined as confronting. b. Visual percepts acquire their epistemological character, the one to settle all the ongoing brain processes of recognition and conceptualization because of the source-object. I.e. because of their being produced by trivial images of mainstream flux (mainly made by the simulacra of the Visual Era) or because of their being derived from highly sophisticated images (works of art). The critical appreciation of the latter presupposes an objectivist analysis and not a sentimentalized one. Transferring this kind of evaluation in appreciating the former, we may fortify the perceiver against any misleading sentimental, political and consuming guidance. Finally, a sensationalistic educational model is proposed instead of an intellectualistic one, while at the same time are criticized in depth all the signs of ambiguity and decomposition dominating the contemporary mega-cities due to the discontinuity of the Visual Zeitgeist.

Αντικείμενο της Διατριβής είναι οι ειδικές συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να προταθεί ένας συγκεκριμένος τρόπος αντιμετώπισης των επικοινωνιακών, διαφημιστικών και λοιπών διακινούμενων εικόνων εις τρόπον, ώστε ο αντιλήπτορας να μην υφίσταται αλλοτρίωση της ειδικής κοινωνικής ταυτότητας προέλευσής του, ούτε να εξαναγκάζεται σε ανεξέλεγκτη θυμική αντίδραση. Οι υποθέσεις εργασίας είναι οι εξής δύο: α) Η διακίνηση των εικόνων συντελείται στο πλαίσιο της Εποχής των Εικόνων, μιας καινοφανούς χαρακτήρα περιόδου που διανύουμε και σημαίνεται τόσο από την εξέλιξη του μεταμοντέρνου, όσο και από την κορύφωση των παγκοσμιοποιητικών οικονομικών τάσεων. Το Μεταμοντέρνο εξετάζεται ως δυνητική προϋπόθεση υπεράσπισης όλων των εν τω γίγνεσθαι διαφοροποιήσεων του κοινωνικού υποκειμένου σε επίπεδο προέλευσης και σε επίπεδο αυτοπροσδιορισμού. Η Παγκοσμιοποίηση εδράζεται στην επαναστατική κατάργηση των κλασικών συνθηκών χρήσης του χρήματος και φαίνεται να μην μπορεί πια να αναλυθεί με τα γλωσσικά εργαλεία όλων των πολιτικών φιλοσοφιών μοντερνικής προέλευσης. Το Μεταμοντέρνο και η Παγκοσμιοποίηση εξετάζονται αντιπαραθετικά. β) Τα οπτικά αντιλήμματα αποκτούν τον ειδητικό χαρακτήρα που κανονίζει όλες τις μετέπειτα εγκεφαλικές διεργασίες αναγνώρισης και εννοιοποίησης από το αντικείμενο προέλευσής τους. Δηλαδή, από το εάν προκύπτουν από καθημερινές εικόνες συνεχούς ροής (που στην εποχή των εικόνων τις παράγουν κατά μείζονα λόγο τα simulacra) ή αν προκύπτουν από εικόνες υψηλού αισθητηριακού ενδιαφέροντος (έργα τέχνης). Η κριτική αξιολόγηση των δευτέρων προϋποθέτει αντικειμενιστική και όχι θυμική ανάλυση. Μεταφέροντάς την στην αξιολόγηση των πρώτων, θωρακίζουμε τον αντιλήπτορα απέναντι σε κάθε άκριτη θυμική, πολιτική και καταναλωτική χειραγώγηση. Εν κατακλείδι προτείνεται ένα αισθησιοκρατικό αντί του νοησιαρχικού παιδευσιακό μοντέλο, ενώ συγχρόνως κριτικάρονται σε βάθος όλα τα σημεία ασάφειας και αποσάθρωσης του ασυνεχούς οπτικοκρατικού Zeitgeist που κυριαρχεί στους σύγχρονους μεγα-αστικούς υποδοχείς.