Οι ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις από το 1923 έως το 1928

Abstract

The purpose of this work is to cover multilaterally the Greek-Yugoslavian relations from the Lausanne Treaty until Venizelos' return to the Greek governing, using for the first time, besides material from the Greek archives, also material from the Yugoslavian archives and the Yugoslavian Press. Greece after Minor Asia's catastrophe was completely isolated and, in order to find support, turned to Yugoslavia, counting on the Greek-Serbian Peace Treaty of 1913. But Yugoslavia was a big country of the region with central-European orientation. Her interest for Southern Europe focused only on the ensurance of war material as well as political and economic advantages. This was strongly demonstrated during the whole period, when Yugoslavia continuously made demands to Greece, offering little in return. So, Athens was forced to follow a proactive policy with other countries and started coming out of her isolation.

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να καλύψει πολύπλευρα τις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις από τη Συνθήκη της Λωζάννης μέχρι την επάνοδο του Βενιζέλου στη διακυβέρνηση της Ελλάδας, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά, εκτός του υλικού από τα ελληνικά αρχεία, και υλικό από τον γιουγκοσλαβικό τύπο. Η Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή βρισκόταν παντελώς απομονωμένη και για να βρει ερείσματα στράφηκε προς την Γιουγκοσλαβία, στηριζόμενη στην ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας του 1913. Όμως η Γιουγκοσλαβία ήταν μεγάλο κράτος της περιοχής με κεντροευρωπαϊκό προσανατολισμό. Το ενδιαφέρον της προς το νότο εστιαζόταν μόνο σε εξασφάλιση πολεμικού υλικού και πολιτικών και οικονομικών ωφελημάτων. Αυτό φάνηκε έντονα καθ' όλη την περίοδο, όταν έθετε συνεχώς περισσότερα αιτήματα προς την Ελλάδα, προσφέροντας όμως ελάχιστα ανταλλάγματα. Έτσι η Αθήνα υποχρεώθηκε να ακολουθήσει ενεργή πολιτική με άλλες χώρες και άρχισε να εξέρχεται από την απομόνωσή της.