Η ορθολογικότητα των οικονομικών δρώντων και η εξέλιξή της

Abstract

The thesis introduces two kinds of heterogeneity in rationality. The first one of these assumes the simultaneous existence of consequential and procedural preferences (purposefully separated), weighted against each other in all possible ways. The second category pertains to the preferences over strategies themselves, allowing them to vary across individuals. Individuals are thought οf as having dispositions towards their available strategies; these preferences over strategies may or may not be compatible with their preferences over outcomes. Ultimately, a player’s choice of strategy is contingent on their type of rationality, which, in this context, refers to the relative intensity of consequential over procedural preferences. Much of the complexity of the static model is removed when the framework is studied under an evolutionary setting; people do still hold preferences over ends and preferences over means, but their choice of strategies is not based on any rational expectations. It is assumed that what drives evolution is a well-defined notion of disappointment. The consequential and procedural components of action, as seen in the static case, are preserved: hence, disappointment occurs either when some player ends up with less payoffs than what they could - given the choice of their co-player, or when the realised outcome does not correspond to the one ranked on top of this player’s (subjective) preferences over strategies. When at least one of these things happens, then the player has a tendency to switch to another strategy the next time they will be called to play the same game. Obviously, disappointment is a function of the player’s rationality type. There is a multitude of mechanisms that may be used to model how experiencing of disappointment translates to a change of strategy. Simulation results show that, generally, implications of different evolutionary mechanisms do not converge. This suggests yet another source of heterogeneity that should perhaps be addressed in the analysis of games.

Σε πρώτο επίπεδο, η διατριβή εισάγει δύο ειδών ετερογένειες. Η πρώτη αφορά στην ταυτόχρονη ύπαρξη προτιμήσεων ως προς τις συνέπειες και προτιμήσεων ως προς τις στρατηγικές, διακριτές μεταξύ τους, και ζυγισμένες με κάθε δυνατό συνδυασμό. Η δεύτερη ετερογένεια είναι σχετική με τις προτιμήσεις ως προς τις στρατηγικές καθεαυτές, μιας και, εν γένει, αυτές διαφέρουν από παίκτη σε παίκτη. Οι παίκτες θεωρείται πως έχουν προδιαθέσεις ως προς τις διαθέσιμες στρατηγικές τους, οι οποίες ενδεχομένως δεν είναι συμβατές με τις προτιμήσεις τους ως προς τις συνέπειες των στρατηγικών αυτών. Τελικά, η επιλογή μιας στρατηγικής εξαρτάται από τον τύπο της ορθολογικότητας του παίκτη, δηλαδή, από τη σχετική ένταση των συνεπειακών και των μη συνεπειακών προτιμήσεων. Στην εξελικτική θεώρηση του υποδείγματος, εισάγεται η υπόθεση πως η εξέλιξη οδηγείται από μια καλώς ορισμένη έννοια που περιγράφει την απογοήτευση των παικτών από την έκβαση ενός παιγνίου. Η συνεπειακή και η μη συνεπειακή συνιστώσα μιας δράσης διατηρούνται ως έχουν από το στατικό υπόδειγμα, κι έτσι, η απογοήτευση είναι θετική είτε όταν, μετά το πέρας ενός γύρου του παιγνίου, ο παίκτης συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερα ωφέλη - με δεδομένη την επιλογή του αντιπάλου του, είτε όταν η έκβαση καθεαυτή δεν είναι συμβατή με τις προτιμήσεις του παίκτη ως προς τις στρατηγικές (ή και τα δύο). Τότε, ο παίκτης έχει μια τάση να επιλέξει διαφορετική στρατηγική από αυτήν που επέλεξε στον προηγούμενο γύρο την επόμενη φορά που θα κληθεί να συμμετάσχει στο ίδιο παίγνιο. Η απογοήτευση είναι συνάρτηση του τύπου ορθολογικότητας του παίκτη. Υπάρχουν πολλοί μηχανισμοί που θα μπορούσαν να υλοποιήσουν την εξελικτική διαδικασία, και όπως δείχνουν τα αποτελέσματα προσομοιώσεων, τα συμπεράσματα που παράγονται από την εφαρμογή τέτοιων διαφορετικών μηχανισμών δε συγκλίνουν απαραίτητα. Αυτό υπονοεί μια νέα ετερογένεια που είναι ενδεχομένως σκόπιμο να περιληφθεί στη μελέτη των παιγνίων.