Ορμονικοί και ανοσολογικοί δείκτες καταθλιπτικών γυναικών στην κλιμακτήριο

Abstract

Aim: The aim of this study was to investigate the hormonal and immunological changes which take place during the perimenopause. The study examined if perimenopausal depression was due to hormonal changes and if the activation of immune system and the presence of inflammation cause depression in perimenopusal women. Material and methods: One hundred and seven women (107) participated in the study, 47 suffering from depression and 60 normal controls. All of them were between 40 and 58 years old. Perimenopause was defined as a history of menstrual cycle irregularity of at least 6 months duration but not longer than one year of amenorrhea. The diagnosis of depression was made after a psychiatric interview based on the ICD-10 system. Additionally, depression was defined by the use of Hamilton Depression Rating Scale 17 (HAM-D 17). The group of depressed women was divided in two subgroups according to taking or not selective serotonin reuptake inhibitors, a class of antidepressant drugs. Blood was taken from women and it was centrifigured immediately at 3500g at room temperature. Serum was collected and stored at -80oC until analysis. When the study finished serum was taken of the refrigerator and the hormonic and immunological parameters were measured. In detail, the hormones T3, T4, TSH, FSH, LH, E2, testosterone, DHEAS, progesterone and prolactine were measured as also as the immunological parameters transferin, α1-antitrypsin, haptosferin, C3, C4, CRP, TNF-α, IL-6, IL-10, TgAb and TPOAb. Results: The results of this study demonstrated the following: a) The levels of T3 are raised in depressed perimenopausal women, b) The levels of FSH, LH, E2, testosterone, DHEAS, prolactin and progesterone do not differ between depressed and normal perimenopausal women, c) acute phase proteins do not show any difference between depressed and normal perimenopausal women, d) TNF-α is raised in perimenopausal depression, while IL-6 and IL-10 do not show any statistical difference between depressed and normal perimenopausal women, e) Women taking SSRIs show increased levels of T3 and decreased levels of LH. Conclusions: Perimenopausal depression has its own endocrinologic and immunologic profile which differentiate it from other types of depression. It may be wiser to face depression as a clinical condition with a variety of known and established types which have to be examined and treated separately from each other.

Σκοπός: Η παρούσα διατριβή αποσκοπούσε στη διερεύνηση των ορμονικών και ανοσολογικών μεταβολών που εμφανίζονται στην περιεμμηνοπαυσιακή κατάθλιψη. Διερευνήθηκε η υπόθεση ότι οι ορμονικές μεταβολές που συντελούνται στην κλιμακτήριο ευθύνονται για την εμφάνιση κατάθλιψης και ότι η διεργασία της φλεγμονής συμμετέχει στην παθοφυσιολογία της περιεμμηνοπαυσιακής κατάθλιψης. Μεθοδολογία: Στη μελέτη συμμετείχαν 107 περιεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Από αυτές 47 έπασχαν από κατάθλιψη (ασθενείς) και 60 ήταν υγιείς (μάρτυρες). Όλες κυμαίνονταν ηλικιακά μεταξύ 40 και 55 ετών. Η περιεμμηνόπαυση ορίστηκε ως η εμφάνιση διαταραχών εμμήνου ρύσεως για τουλάχιστον 6 μήνες, χωρίς την εμφάνιση αμηνόρροιας για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του έτους. Η διάγνωση της κατάθλιψης έγινε κατόπιν ψυχιατρικής συνέντευξης με βάση τα κριτήρια του ICD-10. Επιπροσθέτως, η κατάθλιψη πιστοποιήθηκε με τη βοήθεια της ψυχομετρικής δοκιμασίας Hamilton Depression Rating Scale 17 (HAMD 17). Η ομάδα των καταθλιπτικών γυναικών χωρίστηκε σε δύο υποομάδες ανάλογα με το αν ελάμβαναν ή όχι εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Στον υπό μελέτη πληθυσμό γινόταν αιμοληψία και ο ορός αποθηκευόταν στους -80οC, μέχρι να γίνει η ανάλυσή του. Συγκεκριμένα, μετρήθηκαν οι ορμόνες T3, FT4, TSH, FSH, LH, E2, τεστοστερόνη, DHEAS, προγεστερόνη και προλακτίνη, καθώς επίσης και οι ανοσολογικές παράμετροι τρανσφερίνη, α1-αντιτρυψίνη, απτοσφαιρίνη, C3, C4, CRP, TNF-α, IL-6, IL-10, TgAb, TPOAb. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι α) Παρατηρείται μία αύξηση της Τ3 στις καταθλιπτικές περιεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, β) Οι ορμονικοί δείκτες που μελετήθηκαν, δηλαδή, οι FSH, LH, E2, η τεστοστερόνη, η DHEAS, η προλακτίνη και η προγεστερόνη δε διαφέρουν μεταξύ των καταθλιπτικών και των μαρτύρων, γ) οι πρωτεΐνες οξείας φάσεως δεν παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ καταθλιπτικών και φυσιολογικών περιεμμηνοπαυσιακών γυναικών, δ) ο TNF-α είναι οριακά αυξημένος στις καταθλιπτικές, ενώ οι τιμές των IL-6 και IL-10 δε διαφέρουν μεταξύ των δύο ομάδων και ε) οι καταθλιπτικές γυναίκες που ελάμβαναν θεραπεία με εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης εμφάνιζαν υψηλότερες τιμές Τ3 και χαμηλότερες τιμές LH σε σχέση με τις καταθλιπτικές που δεν ελάμβαναν φαρμακευτική αγωγή και σε σχέση με την ομάδα των μαρτύρων. Συμπεράσματα: Η περιεμμηνοπαυσιακή κατάθλιψη έχει το δικό της ορμονικό και ανοσολογικό προφίλ που τη διαφοροποιεί από τους άλλους τύπους κατάθλιψης. Ίσως, θα ήταν φρόνιμο να μην αντιμετωπίζεται η κατάθλιψη ως μία ενότητα, αλλά ως μία κλινική οντότητα που διαιρείται σε διάφορους τύπους, καθένας από τους οποίους χρειάζεται τη δική του προσέγγιση και θεραπεία.