Πιστοποίηση γλωσσομάθειας: αποκλίσεις μεταξύ εθνικού και ενωσιακού νομικού πλαισίου

Abstract

The present thesis addresses the recording and comparison of language proficiency certification systems, which are anatomized in the light of national law and within the administrative EU institutions framework. It is the member states that have the primary responsibility for education, and by extension the language policy, according to the principle of subsidiarity. The EU has a regulatory or supporting role, and therefore, its aforementioned role is to ensure cooperation among the national administrations of member states and the exchange of good practice as far as education and language certification are concerned. The thesis also presents the EU legal framework, within which the common educational and language policy were born, validated by a uniform language proficiency certification system. All the principles and rights associated with language competency and education are also set out. At the same time, an analysis of the CEFR is provided, the legal nature of which is crystallized, as well as the notion of language competency certification both in Member States and in the EU public administration. A distinction of the certification is also made between the private and public sector. Reference is also made to the principles and methodology which are related to language competency certification so that it is subject to a regulatory framework. Furthermore, the certification and accreditation system for European products and the principle for mutual recognition for academic and professional qualifications are dissected. The thesis also breaks down atypical forms of language competency certification, according to the Austro-German legal literature and the European and German case-law. Finally, the extent to which the unified language competency certification in the EU, the transnational forms of its certification and the EU principles violated by contradictory national administrative practices provide inter-administrative cooperation for Member States within the context of the internationalization of administrative law is also examined.

Αντικείμενο της διατριβής αποτελεί η καταγραφή και η συγκριτική παράθεση των συστημάτων πιστοποίησης γλωσσομάθειας, κάτι που αναλύεται τόσο υπό το πρίσμα των εθνικών δικαίων των κρατών μελών όσο και στο πλαίσιο των ενωσιακών διοικητικών οργάνων. Η πρωταρχική ευθύνη για την εκπαίδευση, και κατά συνέπεια και για τη γλωσσική πολιτική, ανήκει στα κράτη μέλη σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει έναν ρυθμιστικό ή υποστηρικτικό ρόλο, επομένως ο βασικός ρόλος της και κατά την εκπαίδευση, αλλά και κατά την πιστοποίηση των γλωσσών, είναι να διασφαλιστεί η συνεργασία μεταξύ των εθνικών διοικήσεων των κρατών μελών και η ανταλλαγή ορθών πρακτικών. Στη διατριβή παρουσιάζεται το ενωσιακό νομικό πλαίσιο, εντός του οποίου γεννήθηκε η κοινή εκπαιδευτική και γλωσσική πολιτική, και το ενιαίο σύστημα πιστοποίησης της γλωσσομάθειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως επικύρωση αυτής. Παρουσιάζονται επίσης οι αρχές και τα δικαιώματα που σχετίζονται με τη γλωσσομάθεια και την εκπαίδευση. Παράλληλα, αναλύεται το ενιαίο σύστημα πιστοποίησης γλωσσομάθειας CEFR και συγκεκριμενοποιείται η νομική του φύση, καθώς και η έννοια της πιστοποίησης της γλωσσομάθειας και στα κράτη-μέλη, αλλά και στην ενωσιακή δημόσια διοίκηση και, ταυτόχρονα, διακρίνεται η πιστοποίηση στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Παρουσιάζονται οι αρχές και η μεθοδολογία, οι σχετιζόμενες με την πιστοποίηση της γλωσσομάθειας, ώστε να υπάγεται αυτή σε κανονιστικό πλαίσιο, και αναλύεται το σύστημα πιστοποίησης και διαπίστευσης στα ευρωπαϊκά προϊόντα και η αρχή της αμοιβαίας αναγνώρισης στα ακαδημαϊκά κι επαγγελματικά προσόντα. Επίσης, αναλύονται πρωτογενώς ιδιότυπες μορφές πιστοποίησης γλωσσομάθειας, κατά τη γερμανο-αυστριακή νομική θεωρία και κατά την ευρωπαϊκή και γερμανική, κυρίως, νομολογία. Τέλος, εξετάζεται κατά πόσο η ενιαία πιστοποίηση γλωσσομάθειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διακρατικές μορφές πιστοποίησής της και οι ενωσιακές αρχές που παραβιάζονται από αντιφατικές εθνικές διοικητικές πρακτικές, προσδίδουν μία βάση διαδιοικητικής σύνδεσης των κρατών-μελών, στο πλαίσιο της διεθνοποίησης του διοικητικού δικαίου.