Πρόβλεψη ανταπόκρισης στη θεραπεία καρδιακού επανασυγχρονισμού με υπερηχογραφικά κριτήρια σε ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια

Abstract

Background: Non-response cardiac resynchronization therapy (CRT) remains an issue, despite the refinement of selection criteria. The purpose of this study was to investigate the role of echocardiography in identifying CRT responders or late responders using dyssynchrony parameters and the implementation of stress echocardiography. Methods: 106 symptomatic heart failure patients were examined before, 6 months and 2–4 years after CRT implementation. Inotropic contractile reserve (ICR) and inferolateral (IL) wall viability were studied by stress echocardiography. Dyssynchrony was assessed by: (1) Septal to posterior wall motion delay (SPWMD) by m-mode. (2) Septal to lateral wall delay (SLD) by TDI. (3) Interventricular mechanical delay (IVMD) by pulsed-wave Doppler for (4) difference in time to peak circumferential strain (TmaxCS) by speckle tracking. (5) Apical rocking (ApR) and septal flash (SF) by visual assessment. Results: At 6 months there were 54 responders, with 12 additional late responders. TmaxCS had the greatest predictive value with an area under the curve (AUC) of 0.835, followed by the presence of both ICR and viability of IL wall (AUC 0.799), m-mode (AUC = 0.775), and presence of either ApR or SF (AUC = 0.772). The predictive ability of ApR and of ICR is augmented if late responders are also included. The performance of dyssynchrony parameters is enhanced, in patients with both ICR and IL wall viability. Conclusion: Stress echocardiography and dyssynchrony parameters are simple and reliable predictors of 6-month and late CRT response. A stepwise approach with an initial assessment of ICR and viability and, if positive, further dyssynchrony analysis, could assist decision making in difficult clinical cases.

Ιστορικό: Η μη ανταπόκριση στη θεραπεία καρδιακού επανασυγχρονισμού (ΘΚΕ) παραμένει ένα ζήτημα, παρά τη βελτίωση των κριτηρίων επιλογής. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου της ηχωκαρδιογραφίας για την επιλογή ασθενών που θα έχουν ανταπόκριση ή καθυστερημένη ανταπόκριση σε ΘΚΕ, χρησιμοποιώντας παραμέτρους δυσυγχρονισμού και εφαρμογές δυναμικής ηχωκαρδιογραφίας. Μέθοδοι: 106 ασθενείς με συμπτωματική καρδιακή ανεπάρκεια εξετάστηκαν πριν, 6 μήνες μετά και 2 έως 4 χρόνια μετά την εφαρμογή του ΘΚΕ. Η ινότροπη συστολική εφεδρεία (ΙΣΕ) και η βιωσιμότητα του οπισθίου τοιχώματος της αριστερής κοιλίας (ΟΤΑΚ) μελετήθηκαν με δυναμική ηχωκαρδιογραφία. Ο δυσυγχρονισμός εκτιμήθηκε με: 1) Καθυστέρηση κίνησης μεταξύ διαφραγματικού και οπισθίου τοιχώματος (Septal-to-posterior wall motion delay - SPWMD με m-mode 2) Καθυστέρηση μεταξύ διαφραγματικού και πλαγίου τοιχώματος (Septal to lateral wall delay -SLD) από το TDI 3) Διακοιλιακή μηχανική καθυστέρηση (Interventricular mechanical delay -IVMD) 4) Διαφορά στο χρόνο μέχρι τη μέγιστη κυκλοτερή παραμόρφωση (Difference in time to peak circumferential strain -TmaxCS) με ηχωκαρδιογραφία ιχνηλάτησης σημείων 5) «Ταλάντωση κορυφής» (Apical rocking - ApR) και «αναλαμπή μεσοκοιλιακού διαφράγματος» (septal flash - SF) με οπτική εκτίμηση. Αποτελέσματα: Σε έξι μήνες υπήρχαν 54 άτομα που ανταποκρίθηκαν, και δώδεκα επιπλέον άτομα είχαν καθυστερημένη ανταπόκριση. Το TmaxCS είχε τη μεγαλύτερη προγνωστική αξία, με μια περιοχή κάτω από την καμπύλη (AUC) 0,835, ακολουθούμενο από την συνδυασμένη παρουσία ΙΣΕ και βιωσιμότητας του ΟΤΑΚ (AUC 0,799), το m-mode (AUC = 0,775) και την παρουσία ApR ή/και SF (AUC = 0.772). Η προγνωστική ικανότητα του ApR και του ICR αυξάνεται εάν συμπεριληφθούν και τα άτομα με καθυστερημένη ανταπόκριση. Η απόδοση των παραμέτρων δυσυγχρονισμού ενισχύεται, σε ασθενείς με ΙΣΕ και βιωσιμότητα του ΟΤΑΚ. Συμπέρασμα: Η δυναμική ηχωκαρδιογραφία και οι παράμετροι δυσυγχρονισμού είναι απλοί και αξιόπιστοι δείκτες πρόβλεψης της απόκρισης στη ΘΚΕ, εντός 6μήνου ή καθυστερημένα. Μια σταδιακή προσέγγιση με μια αρχική εκτίμηση ΙΣΕ και βιωσιμότητας και, εάν αυτή είναι θετική, μια περαιτέρω ανάλυση δυσυγχρονισμού, θα μπορούσε να βοηθήσει στην λήψη αποφάσεων σε αμφιλεγόμενες κλινικά περιπτώσεις.