Μεταβολές των αναίμακτων δεικτών διαστρωμάτωσης κινδύνου για αιφνίδιο θάνατο σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου και διατηρημένο κλάσμα εξώθησης

Abstract

Background: Several noninvasive risk factors (NIRFs) have been proposed for sudden cardiac death risk stratification in post-myocardial infarction (post-MI) patients with preserved left ventricular ejection fraction (LVEF). However, it remains unclear if these factors change over time. We aimed to examine the presence of NIRFs temporal changes in the previously mentioned group of patients. Methods: We evaluated seven electrocardiographic NIRFs as they were described in the PRESERVE EF trial in 80 post-MI patients with LVEF ≥ 40%, at least 40 days after revascularization and one year later. Results: Mean patient age was 56 ± 10 years and 88% were men. Mean LVEF was 50 ± 5%. The prevalence of 1) positive late potentials (28% vs 29%, p=0.860), 2) >30 premature ventricular complexes/hour (9% vs 11%, p=0.598), 3) non-sustained ventricular tachycardia (9% vs 5%, p=0.349), 4) standard deviation of the normal-to-normal R-R intervals < 75 msec (4% vs 3%, p=1.000), 5) QTc derived from 24-hour electrocardiography > 440 msec (men) or > 450 msec (women) (18% vs 18%, p=1.000), 6) deceleration capacity ≤ 4.5 msec and heart rate turbulence onset ≥ 0% and slope ≤ 2.5 msec (3% vs 4%. p=1.000) and 7) ambulatory T-wave alternans ≥ 65μV in two Holter channels (6% vs 8%, p=0.755) were similar between the two measurements. However, 5 patients (6.3%) without any NIRFs during the first assessment had at least one positive NIRF at the second assessment and 6 patients (7.5%) with at least one NIRF at baseline had no positive NIRFs at one year. Conclusion: While the prevalence of the examined electrocardiographic NIRFs in post-MI patients with preserved LVEF between the two examinations was similar on a population basis, some patients without NIRFs at baseline developed NIRFs at one year and vice versa, highlighting the need for risk factor reassessment during follow-up.

Εισαγωγή: Πολλαπλοί αναίμακτοι ηλεκτροκαρδιογραφικοί δείκτες διαστρωμάτωσης κινδύνου (ΑΔΔΚ) για αιφνίδιο καρδιακό θάνατο έχουν προταθεί σε μετεμφραγματικούς ασθενείς με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης αριστεράς κοιλίας (ΚΕΑΚ). Ωστόσο, παραμένει άγνωστο αν οι δείκτες αυτοί μεταβάλλονται προϊόντος του χρόνου. Σκοπός της μελέτης ήταν η εκτίμηση πιθανών χρονικών μεταβολών που υφίστανται οι εν λόγω δείκτες στη συγκεκριμένη ομάδα μετεμφραγματικών ασθενών. Μέθοδοι: Μελετήσαμε 7 ΑΔΔΚ, όπως αυτοί περιγράφονται στη μελέτη PRESERVE EF, σε 80 μετεμφραγματικούς ασθενείς με ΚΕΑΚ ≥ 40% τουλάχιστον 40 ημέρες μετά την επαναιμάτωση καθώς και ένα χρόνο αργότερα. Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 56 ± 10 έτη και το 88% ήταν άντρες. Το μέσο ΚΕAK ήταν 50 ± 5%. Ο επιπολασμός 1) των θετικών όψιμων δυναμικών (LPS) σε 45λεπτο ηλεκτροκαρδιογράφημα συγκερασμού σε ηρεμία (28% vs 29%, p=0,860), 2) της εμφάνισης >30 εκτάκτων κοιλιακών συστολών/ώρα (9 % vs 11%, p=0,598), 3) της εμφάνισης μη εμμένουσας κοιλιακής ταχυκαρδίας (9% vs 5%, p=0,349), 4) της τυπικής απόκλισης του RR διαστήματος (SDNN) < 75 msec (4% vs 3%, p=1,000), 5) του διαστήματος QTc > 440 msec (άντρες) ή > 450 msec (γυναίκες) (18% vs 18%, p=1,000), 6) της ικανότητα επιβράδυνσης του καρδιακού ρυθμού (DC) ≤ 4,5 msec και στροβιλισμού του καρδιακού ρυθμού (HRT) ≥0% (έναρξη/onset) και ≤2,5 msec (κλίση/slope) (3% vs 4%, p=1,000) και τέλος, 7) της τιμής του εναλλασσόμενου του κύματος T (T-wave alternans) ≥ 65μV σε δύο κανάλια κατά την 24ωρη ηλεκτροκαρδιογραφική καταγραφή (6% vs 8%, p=0,755) ήταν παρόμοιος κατά τις δύο μετρήσεις. Όσον αφορά στις απόλυτες τιμές των συνεχών μεταβλητών, δεν ανευρέθη καμία στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο μετρήσεων. Ωστόσο, 5 ασθενείς (6,3%) χωρίς ΑΔΔΚ κατά την πρώτη εξέταση είχαν τουλάχιστον ένα θετικό ΑΔΔΚ κατά τη δεύτερη εξέταση ενώ 6 ασθενείς (7,5%) με ένα τουλάχιστον ΑΔΔΚ κατά την πρώτη εξέταση δεν είχαν κανένα ΑΔΔΚ κατά τη δεύτερη εξέταση. Συμπέρασμα: Ενώ ο επιπολασμός των ΑΔΔΚ στους μετεμφραγματικούς ασθενείς με διατηρημένο ΚΕΑΚ ήταν παρόμοιος σε επίπεδο πληθυσμού κατά τις δύο μετρήσεις, κάποιοι ασθενείς χωρίς θετικούς ΑΔΔΚ στην πρώτη μέτρηση, ανέπτυξαν θετικούς ΑΔΔΚ μετά από ένα έτος κατά τη δεύτερη μέτρηση, καθώς και το αντίστροφο, καταδεικνύοντας την ανάγκη για επαναληπτική μέτρηση των δεικτών αυτών κατά τον επανέλεγχο των ασθενών.