Essays in corporate governance and labor relations: a game-theoretic approach

Abstract

This Dissertation consists of three chapters. In Chapter 1, we deal with the strategic profit–sharing. We study firms’ incentives to offer profit-sharing schemes in a unionized differentiated goods duopoly in which firms bargain with a sector-wide union or firm-specific unions over the selected remuneration schemes. We show that unions always prefer to form a sector-wide union and conduct coordinated bargaining. Under Cournot competition, ex-ante symmetric firms may choose to offer different remuneration schemes under coordinated bargaining and become ex-post asymmetric. Universal profit-sharing schemes arise as long as the union’s bargaining power is low enough. In contrast, under Bertrand competition, firms never offer profit-sharing schemes and universal fixed wage schemes is the unique equilibrium. Welfare analysis indicates that policymakers should institutionalize decentralized bargaining and encourage profit-sharing schemes.In Chapter 2, we consider the strategic implications of the disclosure regime for vertical contract terms. The latter is used in the literature either as observable or as secret. We endogenize this decision and show that the mode and intensity of the downstream competition, as well as the upstream market structure, play a significant role in the observability of the vertical contract terms. When a common supplier bargains with each retailer over a two-part tariff contract, interim observability intensifies the commitment problem, by offering a wholesale price below the marginal cost. The same holds under linear contracts or Bertrand competition. Under dedicated suppliers, it is more profitable to bargain over interim unobservable contracts and through them to alleviate the commitment problem. Policymakers could increase the social welfare by encouraging interim observability (unobservability) when firms compete in quantities (prices). Monopolized upstream markets are more prone to have aligned incentives with the policymakers, especially if the downstream retailers compete over quantities.In Chapter 3, we study the incentives for horizontal upstream mergers in a vertically related industry, under bargain and endogenous contract types. We show that the contract types used could have important consequences for the equilibrium market structure and vice versa. If it is the retailers who choose contract types, they share the same preferences as the policymakers and choose to offer two-part tariff contracts, leading the suppliers not to merge. This result has some policy implications. If it is the suppliers who decide contract types, they prefer to merge and offer a partial forward vertical ownership scheme. Under Bertrand competition, there is always an upstream merger, but the common manufacturer will offer a two-part tariff contract for intermediate bargain power levels. For high bargain power levels, he will choose a partial forward vertical ownership scheme, while for low bargain power will suffer from negative profits. A policymaker, considering the maximization of the social welfare should consider the upstream merger and two-part tariff contracts.

Η παρούσα διατριβή αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο Κεφάλαιο 1 ασχολούμαστε με τα συστήματα διανομής κερδών. Μελετάμε τα κίνητρα των επιχειρήσεων να προσφέρουν τέτοια συστήματα σε ένα ολιγοπωλιακό περιβάλλον με συνδικάτα και διαφοροποιημένα αγαθά. Δείχνουμε ότι τα συνδικάτα προτιμούν να σχηματίσουν μια ένωση συνδικάτων και να διεξάγουν συντονισμένες διαπραγματεύσεις. Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού Cournot, οι εκ των προτέρων συμμετρικές επιχειρήσεις μπορούν να επιλέξουν να προσφέρουν διαφορετικά συστήματα αμοιβών στο πλαίσιο συντονισμένων διαπραγματεύσεων και να καταστούν εκ των υστέρων ασύμμετρες. Τα συστήματα διανομής κερδών προκύπτουν εφόσον η διαπραγματευτική δύναμη της ένωσης συνδικάτων είναι αρκετά χαμηλή. Αντίθετα, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού Bertrand, οι επιχειρήσεις δεν προσφέρουν ποτέ συστήματα διανομής κερδών και ο απλός μισθός είναι πάντα η επιλογή ισορροπίας. Η ανάλυση ευημερίας δείχνει ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να θεσμοθετήσουν τις αποκεντρωμένες διαπραγματεύσεις και να ενθαρρύνουν τα συστήματα διανομής κερδών.Στο Κεφάλαιο 2, εξετάζουμε τις στρατηγικές επιπτώσεις της αποκάλυψης των όρων των κάθετων συμβολαίων. Το τελευταίο χρησιμοποιείται στη βιβλιογραφία είτε ως εξωγενώς παρατηρήσιμα είτε ως εξωγενώς μυστικά. Ενδογενοποιούμε αυτήν την απόφαση και αποδεικνύουμε ότι ο τρόπος και η ένταση του ανταγωνισμού κατάντη, καθώς και η δομή της αγοράς που προηγείται, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παρατηρησιμότητα των κάθετων συμβατικών όρων. Όταν ένας κοινός προμηθευτής διαπραγματεύεται με κάθε πωλητή μέσω μιας διμερούς ταρίφας, η παρατηρησιμότητα εντείνει το πρόβλημα της δέσμευσης του προμηθευτή, προσφέροντας τιμή χονδρικής κάτω από το οριακό κόστος. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γραμμικές συμβάσεις ή τον ανταγωνισμό Bertrand. Κάτω από ξεχωριστούς προμηθευτές, είναι πιο κερδοφόρο να διαπραγματεύονται μυστικά τις συμβάσεις και μέσω αυτών να απαλύνουν το πρόβλημα της δέσμευσης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούσαν να αυξήσουν την κοινωνική ευημερία ενθαρρύνοντας την παρατηρησιμότητα (μυστικότητα) όταν οι επιχειρήσεις ανταγωνίζονται σε ποσότητες (τιμές). Οι μονοπωλιακές ανάντη αγορές είναι πιο επιρρεπείς στην ευθυγράμμιση των κινήτρων με τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής, ειδικά εάν οι κατάντη λιανοπωλητές ανταγωνίζονται τις ποσότητες.Στο Κεφάλαιο 3, μελετάμε τα κίνητρα για οριζόντιες ανάντη συγχωνεύσεις σε μια κατακόρυφα συνδεδεμένη βιομηχανία, κάτω από διαπραγματευτικές και ενδογενείς συμβάσεις. Δείχνουμε ότι οι τύποι συμβάσεων που χρησιμοποιούνται θα μπορούσαν να έχουν σημαντικές συνέπειες για τη δομή της ισορροπίας της αγοράς και αντίστροφα. Εάν οι έμποροι λιανικής πώλησης επιλέγουν τους τύπους των συμβάσεων, έχουν τις ίδιες προτιμήσεις με τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και επιλέγουν να προσφέρουν διμερείς ταρίφες, με αποτέλεσμα οι προμηθευτές να επιλέγουν να μην συγχωνεύονται. Αυτό το αποτέλεσμα έχει επιπτώσεις στην χάραξη πολιτικής. Εάν είναι οι προμηθευτές που αποφασίζουν για τους τύπους συμβάσεων, προτιμούν να συγχωνευθούν και να προσφέρουν ένα μερικό σύστημα κάθετης ιδιοκτησίας. Κάτω από τον ανταγωνισμό Bertrand, οι ανάντη προμηθευτές επιλέγουν πάντα να συγχωνευτούν, αλλά ο μονοπωλιακός προμηθευτής που θα προκύψει θα προσφέρει μια διμερή ταρίφα μόνον για ενδιάμεσα επίπεδα διαπραγματευτικής ισχύος. Για υψηλά επίπεδα, θα επιλέξει ένα μερικό εμπρόσθιο σχήμα κάθετης ιδιοκτησίας, ενώ για τα χαμηλά επίπεδα θα υποφέρει από αρνητικά κέρδη. Ένας υπεύθυνος χάραξης πολιτικής, λαμβάνοντας υπόψη τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας, θα πρέπει να εξετάσει την ανάντη συγχώνευση και τις διμερείς ταρίφες.