Μελέτη των επιδράσεων της υπογλυκαιμίας στην καρδιά σε διαβητικούς τύπου 2 που λαμβάνουν ινσουλίνη

Abstract

Aims Hypoglycaemia is common in insulin-treated people with diabetes and has been associated with increased cardiovascular morbidity and mortality, mainly through effects on cardiac repolarization. Aim of the present observational study was to investigate the effects of hypoglycaemia on QTc (QT corrected for heart rate) interval in people with Type 2 diabetes (T2D).Methods A total of 40 people with insulin-treated T2D (50% men, mean age [±SD] 68.3 ± 6.9 years, diabetes duration 17.7 ± 8.7 years, HbA1c: 58 ± 10 mmol/mol [7.5 ± 0.9%] and body mass index: 29.9 ± 1.3 kg/m2), underwent simultaneous continuous interstitial glucose and ambulatory electrocardiographic monitoring. QTc-interval duration was compared between periods of hypoglycaemia and non-hypoglycaemia, on the same individuals. Results Out of the 40 participants in the study, 27 experienced at least one hypoglycaemic episode and QTc measurements were available for 13 participants who had developed 22 hypoglycaemic episodes. Τhe QTc intervals were prolonged during the hypoglycaemic periods, irrespective of the time of occurrence (day-time [440.0 ± 27.4 vs. 427.8 ± 14.3 msec, P=0.017] or night-time [439.3 ± 28.7 vs. 428.9 ± 24.2 msec, P=0.004]). Conclusions Abnormal cardiac repolarization, as expressed by QTc prolongation, can develop during spontaneous hypoglycaemia in people with T2D who are treated with insulin, during the whole 24-hour period. This may contribute to the increased cardiovascular risk of such individuals.

Σκοπός Η υπογλυκαιμία είναι κοινή μεταξύ των ινσουλινοθεραπευόμενων ασθενών με διαβήτη και έχει συσχετιστεί με αυξημένη καρδιαγγειακή θνησιμότητα και θνητότητα, κυρίως λόγω επίδρασης στην καρδιακή επαναπόλωση. Σκοπός της παρούσας μελέτης παρατήρησης ήταν να εξετάσει την επίδραση της υπογλυκαιμίας στο διάστημα QTc (QT διορθωμένο ως προς τον καρδιακό ρυθμό), σε ινσουλινοθεραπευόμενους διαβητικούς ασθενείς τύπου 2.Μέθοδοι Ένα σύνολο 40 ινσουλινοθεραπεύομενων διαβητικών ασθενών τύπου 2 (50% άρρενες, μέση ηλικία [±SD] 68.3 ± 6.9 έτη, διάρκεια διαβήτη 17.7±8.7 έτη, HbA1c 7.5±0.9%, ΒΜΙ 29.9±1.3 kg/m2 ), έφεραν ταυτόχρονα για 48 ώρες συσκευή συνεχούς καταγραφής γλυκόζης και συσκευή ΗΚΓ καταγραφής. Το διάστημα QTc συγκρίθηκε ανάμεσα σε περιόδους υπογλυκαιμίας και μη-υπογλυκαιμικής περιόδου στο ίδιο άτομο.Αποτελέσματα Από τους 40 συμμετέχοντες στη μελέτη, 27 παρουσίασαν τουλάχιστον 1 επεισόδιο υπογλυκαιμίας και το QTc μπόρεσε τελικά να υπολογιστεί σε 13 συμμετέχοντες, οι οποίοι συνολικά είχαν 22 επεισόδια υπογλυκαιμίας. Το διάστημα QTc ήταν παρατεταμένο κατά τη διάρκεια της υπογλυκαιμίας, ανεξάρτητα από τη χρονική περίοδο που αυτή συνέβη, κατά τη διάρκεια της μέρας (440.0±27.4 msec vs 427.8±14.3 msec p=0.017) ή της νύχτας(439.3±28.7msec vs 428.9±24.2 msec, p=0.004)Συμπεράσματα Διαταραχή στην καρδιακή επαναπόλωση, όπως αυτή εκφράζεται με την παράταση του διαστήματος QTc, μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια αυτόματης υπογλυκαιμίας σε ινσουλινοθεραπευόμενους διαβητικούς τύπου 2 ασθενείς, καθ’όλη τη διάρκεια του 24ώρου. Το γεγονός αυτό μπορεί να συμβάλλει στον αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο αυτών των ατόμων.