Η θεσμοποίηση της λειτουργίας της παραγωγής στην πρακτική της εταιρικής στρατηγικής

Abstract

One of the main issues in the field of Operations Management is strategy formation, as it may define entrepreneurial success or failure. This dissertation concerns the process of strategy formation and has the purpose to shed light on the theoretical and empirical understanding of this process. Towards this direction the dissertation deals with the role of emerging strategic initiatives as mechanisms of formation and institutionalization of the interests of operations function into the corporate-level discourse. The theoretical background of the research is based on the Strategy as Practice conceptualization by giving emphasis on the practices and the activity of managers as they interact to promote their interests and as they create horizontal and vertical linkages to other managers within the organizational hierarchy. This research is based on a practice-based approach to who, how and why is involved in the organisational discourse for the creation of a common activity framework for the promotion of strategic initiatives. Covering the inability of other approaches to provide holistic and comprehensive explanations for this social phenomenon the research develops two frameworks by using the Social Practice theory of Pierre Bourdieu and Actor-network Theory. The research methodology follows a deductive logic which leads to the testing of the operationalization of the frameworks into realistic settings, through a single case study. In particular the case presents the process of alignment of an operations strategic initiative related to the introduction of Quality Function Development and monitors its trajectory into the organisation till the moment of its institutionalization from the higher-level decision making. The research confirms the explanatory richness that the two frameworks offer to the understanding of strategy formation by highlighting different neglected aspects such as the power relations and the role of artifacts, and the role of the organisational context. The study offers to the field of Strategy as Practice and in particular in the field of Operations Strategy a new knowledge through these hermeneutical frameworks. In practice this new knowledge can be operationalized into consulting services and support managers towards the most effective management of strategic initiatives and the formation of more successful strategies.

Ένα από τα καίρια ζητήματα στο πεδίο της Στρατηγικής Διοίκησης είναι η διαμόρφωση της στρατηγικής η οποία μπορεί να καθορίσει την επιχειρηματική επιτυχία ή αποτυχία. Η διδακτορική διατριβή καταπιάνεται τη διαδικασία της στρατηγικής που αποσκοπεί στη θεωρητική και εμπειρική κατανόηση της φύσης των μηχανισμών που συνθέτουν τη διαδικασία αυτή. Προς την κατεύθυνση αυτή, αναλύει το ρόλο των αναδυόμενων στρατηγικών πρωτοβουλιών ως μηχανισμών που οδηγούν και νομιμοποιούν τα ενδιαφέροντα της παραγωγής στο στρατηγικό διάλογο της εταιρικής λήψης αποφάσεων. Το θεωρητικό υπόβαθρο της έρευνας συνίσταται στη θεώρηση της Στρατηγικής ως Πρακτικής (Strategy as Practice) μέσω της εστίασης στις πρακτικές που αναπτύσσουν οι συντελεστές της στρατηγικής καθώς αλληλοεπιδρούν για να προάγουν τα ενδιαφέροντά τους δημιουργώντας οριζόντιες σχέσεις με άλλες λειτουργίες και επικοινωνώντας τη στρατηγική τους σε κάθετες δομές. Αυτή η διερεύνηση πραγματοποιείται βάσει μιας προσέγγισης βασισμένης στην πρακτική (practice-based approach) προκειμένου να εξηγηθεί το ποιος, πώς και γιατί εμπλέκεται στον οργανωσιακό διάλογο για τη δημιουργία ενός κοινού πλαισίου συζήτησης για την προώθηση των στρατηγικών πρωτοβουλιών. Σε ανταπόκριση στην αδυναμία των υπαρχουσών προσεγγίσεων να παρέχουν ολιστικές ερμηνείες για το φαινόμενο, στη διατριβή αναπτύσσονται δύο ερμηνευτικά πλαίσια που βασίζονται στη Θεωρία Κοινωνικής Πρακτικής του Pierre Bourdieu και στη Θεωρία Δικτύου Συντελεστών. Ακολουθώντας μια παραγωγική συλλογιστική (deductive logic) στη μεθοδολογία έρευνας, τα δύο ερμηνευτικά αυτά πλαίσια επαληθεύονται μέσω μιας μοναδικής μελέτης περίπτωση. Συγκεκριμένα μελετάται η διαδικασία ευθυγράμμισης μιας στρατηγικής πρωτοβουλίας που ξεκινά από τη λειτουργία της παραγωγής και ταξιδεύει μέχρι το εταιρικό επίπεδο λήψης αποφάσεων μιας οργάνωσης παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Συνολικά η ερευνητική μεθοδολογία επιβεβαιώνει τον επεξηγηματικό πλούτο που οι δύο προσεγγίσεις αξιώνουν να παρέχουν στο πεδίο διαμόρφωσης της στρατηγικής παραγωγής και προσφέρει νέες γνώσεις σχετικά με το ποιος, πώς και γιατί αναπτύσσει στρατηγικές πρωτοβουλίες αναδεικνύοντας το σπουδαίο ρόλο του πλαισίου δράσης και των τεχνουργημάτων στη διαμόρφωση της στρατηγικής. Θεωρητικά η διατριβή ενισχύει την προσπάθεια μελέτης της Στρατηγικής ως Πρακτικής και ειδικά στο πεδίο της στρατηγικής παραγωγής. Πρακτικά η νέα γνώση που προσφέρουν τα ερμηνευτικά πλαίσια μπορεί να αξιοποιηθεί στην παροχή συμβουλευτικής και να ενισχύσει τα στελέχη προς την πιο αποτελεσματική διαχείριση των στρατηγικών πρωτοβουλιών και τη διαμόρφωση πιο αποτελεσματικών στρατηγικών μέσω της αναγνώρισης του πολύπλοκου συγκείμενου δράσης.