Η αξία του ημιτενοντώδους στις παραμελημένες ρήξεις του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου: Αρθροσκοπικός και ιστολογικός έλεγχος

Abstract

The chronic instability of the knee due to an anterior cruciate ligament defficiency was reconstructed in 32 cases, between 1985-1989, using the tendons of semitendinosus and gracilis muscles. The Semitendinosus tendon was used in 25 patients. In 5 patients, apart from the semitendinosus tendon, the gracilis was used as an additional reinforcement, while in 2 cases the operation was combined by an extrarticular method. Follow up examination in 30 cases is reported. Patients were evaluated using objectives and subjectives criteria at an average of the 35 months after surgery. With the operation described we were able to achieve functional stability in 93% of the cases. In 9 of the cases patients arthroscopy was carried out 10 to 20 months postoperatively. Despite the difficulties caused by the fat pad flap, arthroscopic examination and biopsy was possible in all 9 patients. In 7 of them tension of the graft was very satisfactory while 2 grafts were loose. In all knees the tension increased during extension. In seven knees there was macroscopic evidence of revascularization of the graft. Histological examination revealed the presence of dense connective tissue. In 2 cases, there was difinite development of vascularized neoplastic connective tissue on the surface of the graft. New vessels were noted. This neoplastic tissue was covered by one layer of synovial cells. We concluded that the semitendinosus tendon can offer stabilization and the base for development of new vascularized connective tissue and it can guarantee the long term results of the anterior cruciate ligament reconstruction.

Η χρόνια αστάθεια του γόνατος, που είχε σαν αιτιολογία την παραμελημένη ρήξη του πρόσθιου χιαστού, αποκαταστάθηκε σε 32 περιπτώσεις μεταξύ του 1985-1989, με την χρήση τενόντων, όπως ημιτενοντώδη και ισχνού προσαγωγού. Ο ημιτενοντώδης χρησιμοποιήθηκε σε 25 περιπτώσεις. Σε 5 περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε ο ημιτενοντώδης σε συνδυασμό με τον ισχνό προσαγωγό, σαν πρόσθετη ενίσχυση και σε 2 αρρώστους η επέμβαση συνδυάστηκε με άλλες εξωαρθρικές επεμβάσεις. Παρακολουθούνται κλινικά 30 άρρωστοι. Οι άρρωστοι εκτιμήθηκαν μετεγχειρητικά χρησιμοποιώντας αντικειμενικά και υποκειμενικά κριτήρια, με μέσο όρο παρακολούθησης 35 μήνες μετά την επέμβαση. Με την περιγραφόμενη επέμβαση πετύχαμε λειτουργική σταθερότητα του γόνατος σε 93% των περιπτώσεων. Σε 9 αρρώστους έγινε αρθροσκόπηση, μεταξύ 10 και 20 μηνών μετεγχειρητικά και ελήφθησαν τεμάχια από το μόσχευμα, τα οποία εστάλησαν για ιστολογική εξέταση. Παρ' όλες τις δυσκολίες, λόγω της παρεμβολής του κρημνού από το λιπώδες σώμα, κατέστη δυνατός ο αρθροσκοπικός έλεγχος και στους 9 αρρώστους. Σε 7 από αυτούς, το μόσχευμα βρισκόταν σε τάση. Είχε περισσότερη τάση στην έκταση παρά στην κάμψη των 90 μοιρών. Σε 2 περιπτώσεις το μόσχευμα ήταν χαλαρό. Σε 7 γόνατα η επαναγγείωση του μοσχεύματος ήταν εμφανής μακροσκοπικά. Η ιστολογική εξέταση 7 περιπτώσεων είχε υφή πυκνού κολλαγόνου συνδετικού ιστού. Σε 2 περιπτώσεις όμως, υπήρχε σαφής ανάπτυξη νεόπλαστου αγγειοβριθούς συνδετικού ιστού, γύρω από το μόσχευμα. Ο νεόπλαστος ιστός επικαλύπτετο από ένα στοίχο κυττάρων με χαρακτήρες συνοβίου. Συμπερασματικά καταλήξαμε, ότι ο τένοντας του ημιτενοντώδη είναι κατάλληλος για να χρησιμοποιηθεί σαν μόσχευμα στις παραμελημένες ρήξεις του πρόσθιου χιαστού. Επιτελεί τον ρόλο ενός εσωτερικού νάρθηκα, για την ανάπτυξη νέου συνδετικού ιστού και μπορεί να εγγυηθεί για τα μακροχρόνια καλά αποτελέσματα.