Backstories and knowledge in Ovid's "Metamorphoses"

Abstract

In this dissertation, I read three story clusters from Ovid’s Metamorphoses through the intersection of temporality and knowledge. My reading is based on the importance, to Ovid’s account, of sensory recognition, focalization, or cognitive understanding, and of temporality and pastness, or a narrator’s tendency to flash back to a previous moment in narrative time. I propose that in the Metamorphoses temporal schemes are more complex than a present-past binary. Thus, I introduce a backstory, or a temporal level two removes away from the main narrative. The interaction between different temporal levels may be reconstructed in different ways by readers and characters; we may fruitfully compare the full information we receive through reading to the limited information available to characters about previous levels. In composing the dissertation I went through the following steps. First, I mapped out each story cluster based on its threefold temporality. I then explored the ways in which knowledge about one level may (not) pass along to characters of a posterior level, as well as the tension between the methods of unlocking their past available to the characters and reading itself, on which we readers base our information. Chapters II and III focus on two such character methods: visual perception in the “Bacchus” and information transmission in the “Little Aeneid”. In the former, the links in the chain of visual recognition limit characters’ understanding of their past and present circumstances — but there is a way of reconciling characters’ perception with the narrator’s statements. In the latter, I explore two cycles of information transmission about danger: a backstory-to-past unsuccessful one and a past-to-present successful one, which then helps characters navigate their future. The marginal identity of narrator/informers may be a comment on Ovid’s own epic marginality. Chapter IV (“Ceres”) examines a case of noncontiguous backstory and past, and suggests that knowledge about the connection of personified divinities to hunger does not cross levels. Moreover, we may detect Ovid’s pervasive tendency to detach characters from any construction of meaning, even within the same temporal level — thus, the reader-character tension reaches its peak. A story cluster thus emerges as a narrative unit with thematic coherence across three temporal layers. Characters’ occasional ignorance turns them into rival narrators, who conjure the possibility of an alternative story; sometimes repetition causes the fusion of two stories into one, in addition to the derivation of two stories from one. Each cluster centers around one thematic question, or one way of understanding the world (visual recognition, information transmission, and different divine identities). Thus, I introduce a twofold macroscopic reading based on clusters: a temporal one (each cluster is governed by its own timeline), and a thematic one (all clusters pose a knowledge-related question).

Η παρούσα διατριβή εξετάζει τρεις περιπτώσεις ιστορίας-υποβάθρου στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου μέσω της χρονικότητας και της γνώσης. Βασίζεται στη σπουδαιότητα, για την οβιδιανή αφήγηση, τόσο της αισθητηριακής αντίληψης, της εστίασης και της νοητικής κατανόησης, όσο και της χρονικότητας και της παρελθοντικότητας, ή της συνεπούς τάσης ενός αφηγητή να στρέφει την αφήγηση προς το παρελθόν. Υποστηρίζεται ότι στις Μεταμορφώσεις η έννοια του χρόνου είναι πιο περίπλοκη από ένα δίπολο παρόντος-παρελθόντος. Συνεπώς εισάγεται η «ιστορία-υπόβαθρο», δηλαδή μία ιστορία που λαμβάνει χώρα δύο χρονικά επίπεδα πριν από την κύρια αφήγηση. Η σχέση ανάμεσα στα χρονικά επίπεδα ανασυντίθεται διαφορετικά από αναγνώστες και χαρακτήρες: η πληρότητα των πληροφοριών που προκύπτει από την ανάγνωση μπορεί να συγκριθεί με τις περιορισμένες πληροφορίες στη διάθεση των χαρακτήρων. Η σύνθεση της διατριβής ακολούθησε τα εξής βήματα. Αρχικά οριοθετήθηκε κάθε ομάδα ιστοριών με βάση την τριμερή χρονικότητά της. Έπειτα εξετάστηκαν οι τρόποι με τους οποίους η γνώση σχετικά με ένα επίπεδο (δεν) μεταβαίνει σε επόμενο επίπεδο, όπως και η ένταση ανάμεσα στις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες για να επιτύχουν την πρόσβαση στο παρελθόν τους και την ανάγνωση, στην οποία οι αναγνώστες βασίζουν τη γνώση τους. Τα κεφάλαια ΙΙ και ΙΙΙ εστιάζουν σε δύο τέτοιες μεθόδους: ο «Διόνυσος» στην οπτική αντίληψη και η «Μικρή Αινειάδα» στη μετάδοση πληροφοριών. Στο πρώτο, οι κρίκοι στην αλυσίδα της οπτικής αντίληψης περιορίζουν τη γνώση των χαρακτήρων για παρελθόν και παρόν, ωστόσο υπάρχει ένας τρόπος συμφιλίωσης της γνώσης αυτής με τα δεδομένα της κύριας αφήγησης. Το δεύτερο κεφάλαιο ασχολείται με δύο κύκλους μετάδοσης προειδοποιητικών πληροφοριών: έναν ανεπιτυχή από το απώτερο παρελθόν στο παρελθόν και έναν επιτυχή από παρελθόν σε παρόν, που συμβάλλει στη διαμόρφωση του μέλλοντος. Ο περιθωριακός χαρακτήρας των αφηγητών ίσως αποτελεί σχόλιο του Οβιδίου για τη δική του περιθωριακή θέση στο έπος. Αντικείμενο του κεφαλαίου IV («Δήμητρα») είναι μία ομάδα ιστοριών που δεν γειτνιάζουν στο κείμενο: η γνώση για τη σύνδεση προσωποποιημένων θεοτήτων με την πείνα δεν μεταβαίνει μεταξύ επιπέδων. Επίσης ο Οβίδιος συστηματικά απομακρύνει τους χαρακτήρες από κάθε μορφή αντίληψης, ακόμα και εντός χρονικού επιπέδου‧ επομένως η διαφορά στη γνώση αναγνωστών-χαρακτήρων φτάνει στο αποκορύφωμά της. Η ομάδα ιστοριών συνεπώς αναδεικνύεται σημαντική, ως αφηγηματολογική μονάδα με θεματική συνοχή σε τρία χρονικά επίπεδα. Η συχνή άγνοια των χαρακτήρων τούς μετατρέπει σε επίδοξους αφηγητές, που εισάγουν την προοπτική μίας εναλλακτικής ιστορίας. Κάποτε η επανάληψη οδηγεί, όχι στην παραγωγή δύο ιστοριών από μία, αλλά στη σύζευξη δύο ιστοριών σε μία. Κάθε ομάδα εστιάζει σε ένα θεματικό ερώτημα, ή σε έναν τρόπο αντίληψης του κόσμου (όραση, μετάδοση πληροφοριών, αντίληψη για οντολογικές ταυτότητες). Παρέχεται επομένως μία διπλή μακροσκοπική ανάγνωση βασισμένη σε ομάδες ιστοριών: μία ανάγνωση τόσο χρονική (κάθε ομάδα διέπεται από τη δική της χρονικότητα) όσο και θεματική (όλες οι ομάδες θέτουν ένα ερώτημα σχετικά με τη γνώση).