Perceiving the past in the Early Hellenistic Period: the uses of the past in remodelling reality

Abstract

This thesis examines the use of the past as a medium for the articulation of claims of present political power during the early Hellenistic period. The Hellenistic period marks an era of major changes both in the political and geographical landscapes. The polis, which remains the centre of political life, struggles between autonomy and dependence among the emerging political formations (Kingdoms and Koina). In the fluid political environment, the past presents an excellent opportunity: it can be used as a (re)confirmation of a certain identity, be it civic or collective, or can help to construct a new one. In either way, its potential is enormous. In the contemporary world, the connection between the use of the past and politics has been confirmed. However, this relationship was also clearly realised in the ancient world. Due to the workings of memory, the past has a central role in the political life of communities; memory and the use of the past are social and cultural forces, effectively altering the modes of representation and contemporary worldviews. And vice versa, any political decisions are seen in the light of civic or communal traditions – the cultural memory of each society. In the cases of Athens and Sparta, the opposition between contemporary realities and cultural memory is prolific and leads to unprecedented acts. In the absence of such a glorious past, the prolific historian Polybios constructs one for the Achaian League. Samos and Priene, without such hegemonic traditions but with a strong local presence, use the past for direct benefits. The examination of the data allows us to draw some conclusions concerning the agents behind the active manipulation of the past. Within a civic context, the potential of the past and its uses are largely understood by an active and ambitious elite with personal and state expediencies. The extent of their success partly depends on the realisation of the power they held.

Η παρούσα διατριβή εξετάζει τη χρήση του παρελθόντος ως πολιτικού μέσου για τη διαπραγμάτευση της πολιτικής εξουσίας κατά την πρώιμη ελληνιστική περίοδο. Η ελληνιστική περίοδος σηματοδοτεί μια εποχή μεγάλων αλλαγών τόσο στα πολιτικά όσο και στα γεωγραφικά τοπία. Η πόλη, που παραμένει το κέντρο της πολιτικής ζωής, παλεύει μεταξύ αυτονομίας και εξάρτησης απέναντι από τα αναδυόμενα πολιτικά σχήματα (ελληνιστικά βασιλεία και Συμπολιτείες). Στο ρευστό αυτό πολιτικό περιβάλλον, το παρελθόν παρουσιάζει μια εξαιρετική ευκαιρία: μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να (επανα)επιβεβαιώσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα, είτε είναι αστική είτε συλλογική, ή μπορεί να βοηθήσει στην δημιουργία μιας νέας. Σε κάθε περίπτωση, οι δυνατότητές του είναι τεράστιες. Στον σύγχρονο κόσμο, η σύνδεση μεταξύ της χρήσης του παρελθόντος και της πολιτικής έχει επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, αυτή η σχέση ήταν σαφώς αντιληπτή και στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Λόγω της λειτουργίας της μνήμης, το παρελθόν έχει κεντρικό ρόλο στην πολιτική ζωή των κοινοτήτων. Η μνήμη και η χρήση του παρελθόντος είναι κοινωνικές και πολιτιστικές δυνάμεις, που μεταβάλλουν ουσιαστικά τους τρόπους αναπαράστασης και τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες. Και αντιστρόφως, οι όποιες πολιτικές αποφάσεις εξετάζονται υπό το πρίσμα των αστικών ή κοινοτικών παραδόσεων – της πολιτιστικής μνήμης κάθε κοινωνίας. Στην περίπτωση της Αθήνας και της Σπάρτης, η αντίθεση μεταξύ της σύγχρονης πραγματικότητας και πολιτιστικής μνήμης είναι γόνιμη και οδηγεί σε πρωτοφανείς πράξεις. Ελλείψει ενός τόσο ένδοξου παρελθόντος, ο πολυγραφότατος ιστορικός Πολύβιος κατασκευάζει ένα για την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Η Σάμος και η Πριήνη, χωρίς αντίστοιχες ηγεμονικές παραδόσεις αλλά με έντονη τοπική παρουσία, χρησιμοποιούν το παρελθόν για άμεσα οφέλη. Η εξέταση των δεδομένων μας επιτρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά με τους παράγοντες πίσω από την ενεργό χειραγώγηση του παρελθόντος. Μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της ελληνιστική εποχής, οι δυνατότητες του παρελθόντος και η πολιτική του χρήση γίνονται σε μεγάλο βαθμό αντιληπτές από μια δραστήρια και φιλόδοξη ελίτ με προσωπικές και κρατικές σκοπιμότητες. Η έκταση της επιτυχίας της ελίτ αυτής εξαρτάται εν μέρει από την συνειδητοποίηση της εξουσίας που κατέχει.