Η κατασκευή της έννοιας του Ξένου στον Πλάτωνα: ταυτότητα και ετερότητα στη δημοκρατική Αθήνα

Abstract

Plato researches the philosophical dimension of Identity in a different way. He, for the first time, gives humanity a coherent proposal for the philosophical dimension of Otherness, dominant form of which is the Stranger. Plato stands critical towards democratic example, proved ineffective and problematic. The efforts undertaken in this work here aims to demonstrate the ultimate democratic horizon (even if it sounds strange) of Platonic thought, established and emerging in an environment of multi-annual consolidation of the democratic paradigm. This creates a conceptual framework within which arguably moves Platonic reflection and secondly, the amazing way in which Plato, although opposing fundamental arguments of the sophists and the dominant pedagogical paradigm of Athenian democracy, integrates and showcases the best traditions and the most important arguments of the democratic debate so as to arrive at universal conclusions, although critique the dominant democratic logic. On the other hand, outflank the admittedly standards and human reflection of concerns, opinions and stereotypes that impede the human mind in its quest to conquer a new dimension of thought and discover the true dimension of the human existence.

Ο Πλάτων ερευνά τη φιλοσοφική διάσταση της ταυτότητας με ένα διαφορετικό τρόπο. Εκείνος, για πρώτη φορά, δίνει στην ανθρωπότητα μια συνεκτική πρόταση για τη φιλοσοφική διάσταση της ετερότητας, κυρίαρχη μορφή της οποίας είναι ο Ξένος. Ο Πλάτων στέκεται κριτικά απέναντι στο δημοκρατικό παράδειγμα που αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και προβληματικό. Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν στο έργο αυτό αποβλέπουν στο να αναδείξουν τον απόλυτα δημοκρατικό ορίζοντα (ακόμα και αν ακούγεται παράξενο) της πλατωνικής σκέψης, που δομήθηκε και αναδύθηκε σε ένα περιβάλλον πολυετούς εδραίωσης του δημοκρατικού προτύπου. Αυτό δημιουργεί ένα εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται αναμφισβήτητα ο πλατωνικός προβληματισμός και, δεύτερον, έναν εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο ο Πλάτων, αν και αντίθετος σε θεμελιώδη επιχειρήματα των σοφιστών και του κυρίαρχου παιδαγωγικού πρότυπου της αθηναϊκής δημοκρατίας, ενσωματώνει και αναδεικνύει τις καλύτερες παραδόσεις και τα πιο σημαντικά επιχειρήματα του δημοκρατικού διαλόγου, έτσι ώστε να καταλήξει σε καθολικά συμπεράσματα, μολονότι ασκεί κριτική στην κυρίαρχη δημοκρατική λογική. Από την άλλη πλευρά, υπερφαλαγγίζει πρότυπα του ανθρώπινου στοχασμού, ανησυχίες, απόψεις και στερεότυπα που εμποδίζουν τον ανθρώπινο νου στην προσπάθειά του να κατακτήσει μια νέα διάσταση της σκέψης και να ανακαλύψει την πραγματική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.