Κατάγματα του έξω κονδύλου του βραχιονίου στα παιδιά

Abstract

The fractures of the lateral condyle of the humerus in children remain a topic controversy for the orthopaedic surgeons. A review of the relevant literature reveals that there are still unanswered questions related to: a. Mechanism of injury b. Classification of the form of the traumatic lesion. c. Indications for surgical or conservative treatment. It is our opinion that the inability to clarify the questions mentioned above is a result of the literature which is limited and refers usually to small number of cases. Our study includes 126 cases treated in our clinic and followed up from 1 to 18 years usually by the same surgeons. From the study of this series we came to following conclusions: 1. Even though type I fractures (Watsom-Jones classification) are considered stable and it is that they are treated conservatively, in two of our cases the fracture was displaced during treatment (Fig. 20,22). Therefore, we suggest that radiological supervision is necessary in these fractures. 2. Type II fractures always need surgical treatment in order to avoid complications like monunion, malunion, varus or valgus deformities e.t.c. 3. Mercer Rang's suggestion for radiological control of fracture stability with application of varus stress on the extended elbow under general anaesthesia, has only theoretical value. This is because of the risk of damaging the cartilagenous part of the epiphysis which offers stabilisation to the fracture. Although there are different approaches related to the various types of fractures, creation mechanism and indications for treatment we can state that: The type I fracture should be treated conservatively under radiological supervision to avoid complication while type II and III fractures require surgery. In our attempt to classify our series of 126 cases, 16 of them did not fall in any of the previous types. This was mainly when the fracture of the lateral condyle was accompapied by additional traumatic lesions of the elbow. Therefore we created a group IV for these fractures which gave us valuable informations for the mechanism of injury.

Τα κατάγματα του έξω κονδύλου του βραχιονίου στα παιδιά αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού για τους ορθοπεδικούς που ασχολούνται με τον αναπτυσσόμενο σκελετό. Από τις μελέτες που έγιναν με το θέμα αυτό είναι φανερό ότι δεν έχουν διασαφηνισθεί ακόμα όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την τραυματική αυτή βλάβη όπως: α) Ο μηχανισμός δημιουργίας του κατάγματος. β) Η κατάταξη σε τύπους ανάλογα με τη μορφολογία της τραυματικής βλάβης, γ) Οι ενδείξεις της χειρουργικής ή συντηρητικής θεραπείας. Η αδυναμία διασαφήνισης των στοιχείων που αναφέρθηκαν οφείλεται κατά την άποψη μας στο γεγονός ότι οι συγγραφείς που μελέτησαν και περιέγραψαν διάφορες σειρές καταγμάτων είχαν σχετικά περιορισμένο αριθμό περιπτώσεων που προέρχονταν από περισσότερα από ένα ορθοπεδικά κέντρα. Η σειρά των 126 περιπτώσεων με χρόνο επανεξέτασης από 1-8 χρόνια που νοσηλεύτηκαν στην κλινική μας έχει όχι μόνο το πλεονέκτημα του μεγάλου αριθμού των ασθενών αλλά και το γεγονός ότι οι περιπτώσεις αυτές αντιμετωπίσθηκαν στο σύνολο τους από τους ίδιους ορθοπεδικούς. Από τη μελέτη της σειράς αυτής των περιστατικών και τη σύγκριση της με παρόμοιες μελέτες μπορούμε να καταλήξομε στα εξής: 1) Τα κατάγματα τύπου Ι κατά WATSON JONES πρέπει να αντιμετωπίζονται συντηρητικά και να παρακολουθούνται στενά γιατί είναι πιθανή η παρεκτόπισή τους κατά τη διάρκεια της θεραπείας. 2) Τα κατάγματα τύπου II κατά WATSON JONES πρέπει να χειρουργούνται στο σύνολο τους για να αποφεύγονται επιπλοκές όπως ψευδαρθρώσεις, malunion, παραμορφώσεις σε ραιβότητα ή βλαισότητα κτλ. 3) Ο έλεγχος σταθερότητας του κατάγματος με τον τρόπο που προτείνεται από τον MERCER RANG (εφαρμογή βίας ραιβότητας με γενική αναισθησία) περισσότερο θεωρική παρά πρακτική αξία έχει γιατί εφαρμόζοντας βία όπως περιγράφεται επεκτείνουμε τη γραμμή του κατάγματος και στο χόνδρινο τμήμα της επίφυσης με αποτέλεσμα να παρεκτοπίζεται το κάταγμα ακόμα περισσότερο. Παρά το πλήθος των παραμέτρων που αφορούν τους τύπους του κατάγματος, τον τρόπο δράσης της βίας που το δημιούργησε, τις ενδείξεις της συντηρητικής ή χειρουργικής και τις μεθόδους θεραπείας του κατάγματος έχοντας σαν βάση τη μελέτη μας μπορούμε να πούμε ότι τα κατάγματα τύπου Ι κατά WATSON JONES πρέπει να αντιμετωπίζονται με συντηρητική αγωγή και να παρακολουθούνται ακτινολογικά κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους ενώ τα κατάγματα τύπου II και III κατά WATSON JONES πρέπει να χειρουργούνται.